(απο sdna.gr)Σε αυτό το επίπεδο μία «κακή» κλήρωση είναι συνήθως πιο επιθυμητή από μία «καλή» κλήρωση(Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος).Το πιο ακριβό συμβόλαιο που δίνει για φέτος - κι αυτό κατ’ εξαίρεση - είναι στον πολύπειρο Βλαντ Κίρικες. Συμφώνησε να παίρνει 40 χιλιάρικα τον μήνα, αλλά με έναν ειδικό όρο, που ο Τζίτζι Μπεκάλι δέχθηκε με ένα πλατύ χαμόγελο: «Αν δεις ότι δεν με βαστάνε τα πόδια μου και βγάζω τραυματισμούς, δίνε μου 5.000 τον μήνα». Έμεινε εκτός για όλο τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο -πήρε όντως ένα τάληρο τον μήνα. Κοψοχρονιά.
Με αυτό το συμβόλαιο θα ήταν από τους... φτωχάλες σε κάθε ομάδα του Big-4.
Αυτός ο ξερακιανός δαίμονας, που αλάλιασε στο πρώτο μέρος όλα τα χαφ του ΠΑΟΚ, ο παντελώς άγνωστος 32χρονος Ιταλός Γιούρι Τσισότι από το 2018 ως το 2021 έπαιζε ως ερασιτέχνης στο πρωτάθλημα της Μάλτας.
Οι μοναδικές ομάδες που είχε κοουτσάρει ο Ηλίας Χαραλάμπους πριν δεχθεί την μεγάλη πρόκληση της FCSB ήταν Δόξα Κατοκωπιάς και ο Εθνικός Άχνας.
Η ομάδα από το Βουκουρέστι απείχε από τους «16» ευρωπαϊκής διοργάνωσης, πάνω από δύο δεκαετίες, η Ρουμανία βρίσκεται μόλις στην 24η θέση της κατάταξης των χωρών της UEFA.
Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι ψέμα ή υπερβολή. Τίποτα από όλα αυτά όμως δεν μπαίνει μέσα στο γήπεδο για να τρέξει, να πρεσάρει, να κοντρολάρει, να στείλει την μπάλα στα δίχτυα. Στο χορτάρι μπαίνει reset, όλα αυτά έχουν από λίγη έως καθόλου σημασία.
Αν έπαιζαν τόσο σημαντικό ρόλο, ο ΠΑΟΚ θα έπρεπε να περάσει από πάνω από αυτήν που κάποτε αποκαλούνταν Στεάουα.
Άπαντες στον ΠΑΟΚ έσφιξαν κρυφά ή φανερά την γροθιά, όταν η κληρωτίδα έφερε δαύτους στον διάβα τους και όχι τον λαοπρόβλητο Άγιαξ. Μόνο, που αν ο Δικέφαλος έπαιζε απέναντι στον Αίαντα αποκλείεται να ήταν τόσο πλαδαρός, soft και υπερόπτης.
Είναι σίγουρό ότι θα ήταν πολύ πιο συγκεντρωμένος, σφριγηλός, συμπαγής, τακτοποιημένος, σεβάσμιος απέναντι στο μέγεθος του αντιπάλου.
Κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν θα περνούσε ή όχι. Η εικόνα, θα ήταν διαφορετική. Το ίδιο και το damage control, μετά από έναν ενδεχόμενο αποκλεισμό.
Σε αυτό το επίπεδο μία «κακή» κλήρωση είναι πιο επιθυμητή από μία «καλή» κλήρωση.
Oι «καλές» κληρώσεις γεννούν έπαρση, υπεροψία, σηκώνουν την μύτη ψηλά, δημιουργούν υποχρέωση πρόκρισης, οι ελληνικές ομάδες δεν τα πάνε καλά με κάτι τέτοιους όρους.
Οι «ψαράδες» από την Ισλανδία, θεωρούνται «ψαράδες’ μόνο στην χώρα που λατρεύει να ισοπεδώνει τα πάντα. Είναι κανονικοί, κανονικότατοι ποδοσφαιριστές, έτοιμοι για το επόμενο επίπεδο, που προπονούνται το ίδιο σκληρά και παίζουν σε απείρως σκληρότερες συνθήκες από τις δικές μας.
Κάποιος που μπαίνει μέσα στο γήπεδο για να πολεμήσει για την ζωή του, για μία ευκαιρία που δεν ξέρει αν θα του παρουσιαστεί ξανά, είναι πάντα πολύ πιο επικίνδυνος από τον χορτάτο, τον άνετο, τον βολεμένο, αυτόν που θα έρθει για μία βαριεστημένη διεκπεραιωτική αποστολή.
Η «κακή κλήρωση» με την Φιορεντίνα για τον Παναθηναϊκό και η «καλή κλήρωση» με την Μπόντο Γκλιμτ για τον Ολυμπιακό, είναι όροι που κάλλιστα μπορούν να αντιστραφούν σε λιγότερο από έναν μήνα.
Το Conference League με τους δυο σερί χαμένους τελικούς θεωρείται καταραμένο για τους βιόλα, που πιθανώς να αντάλλασσαν μία τρίτη ζαριά (πιθανότατα με την Τσέλσι) με μία θέση στο επόμενο Champions League, κάτι εξαιρετικά εφικτό φέτος.
Από την άλλη, το υποδειγματικό οικοσύστημα που χτίζεται με την ακρίβεια πειραμάτων της NASA στο κοντινότερο μέρος στον Αρκτικό κύκλο που μπορεί να παιχτεί μπάλα, χτίζεται μεθοδικά με στόχο την ευρωπαϊκή υπέρβαση. Ένας μικρός, καλός, σκανδιναβικός Άγιαξ.
Το όριο ανάμεσα σε «καλή» και «κακή» ευρωπαϊκή κλήρωση είναι εξαιρετικά δυσδιάκριτο την ημέρα που βγαίνουν τα μπαλάκια, ξεδιαλύνει πάντα μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου.
Η FCSB ποτέ δεν μπήκε στην διαδικασία να χαρακτηρίσει κλήρωση. Δεν το έκανε ούτε τώρα που θα ανταμώσει με την Λιόν, ούτε στον 1ο προκριματικό του Champions League (ναι, από εκεί ξεκίνησε φέτος) όταν στον δρόμο της ήρθε η πρωταθλήτρια Σαν Μαρίνο, Βίρτους.
Τους αντιμετώπισε όλους το ίδιο, με το ίδιο βλέμμα, με την ίδια τακτική προσήλωση, με την ίδια ταπεινοφροσύνη.
Η πιο εντυπωσιακή εικόνα που άφησε πίσω της, δεν ήταν κάποιος μαγικός συνδυασμός, κάποια υπέροχη ντρίμπλα, κάποια φοβερή τακτική πατέντα μα κάτι άλλο: ο τρόπος που πανηγύρισε τα γκολ της.
Δύο κύκλοι αγκαλιάς, ένας από τους παίκτες μέσα στο χορτάρι κι ένας από όλο το τεχνικό σταφ στον πάγκο. Όλοι ισοβαρείς, όλοι ισότιμοι, όλοι στην ίδια σελίδα του βιβλίου.
Ένα masterclass δουλειάς από τον Ηλία Χαραλάμπους σε μία δύσκολη χώρα γεμάτη βεντέτες, τσαλίμια και «εγώ».
Μία ελπίδα για όλους τους πληβείους του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.
Μία πρόταση against modern football, χτισμένη με σκληρή δουλειά, πονηριά, καπατσοσύνη, ασχήμια, αγνό ποδοσφαιρικό μακιαβελισμό.
Στο ποδόσφαιρο, στην Ευρώπη, αυτό που μετράει περισσότερο -ειδικά στα νοκ-άουτ- είναι το timing. Να έχουν ωριμάσει οι συνθήκες. Να είναι συγχρονισμένοι σωστά όλοι οι πλανήτες του. Να έχει έρθει η ώρα σου.
Του Ολυμπιακού ήταν πέρσι. Του Παναθηναϊκού το «τώρα» μοιάζει περισσότερο με προοίμιο, με σκηνές από τα προσεχώς. Του ΠΑΟΚ σίγουρα δεν ήταν φέτος. Φέτος ήταν της FCSB…
