Κάποτε ήταν η Ριζούπολη. Πάντα κάτι ανεξήγητο συνέβαινε σε αυτό το γήπεδο, ο ΠΑΟΚ έχανε από την στιγμή που το πούλμαν έπαιρνε την στροφή για να παρκάρει. Έχανε με όλους τους πιθανούς και απίθανους τρόπους, συνέβαινε στα 70’s, στα 80’s, στα 90’s, στα 00’s ο Απόλλων Αθηνών ήταν αυτό που λέμε κακός δαίμονας.
Στα 10’s η Τρίπολη έγινε η «νέα Ριζούπολη». Ο ΠΑΟΚ έχει χάσει εκεί και με Σάντος και με Μπόλονι. Έχει χάσει με Χουμπ Στέφενς, με Γιώργο Γεωργιάδη, έχει φάει τριάρα με Άγγελο Αναστασιάδη. Εκεί ήρθε το κύκνειο άσμα του Γιώργου Δώνη μετά από έναν αποκλεισμό στο Κύπελλο. Έχει χάσει με Τούντορ και έχει χάσει ένα ολόκληρο πρωτάθλημα με τον Λουτσέσκου στον πάγκο, τρώγοντας το 3-2 στο 8ο λεπτό των καθυστερήσεων λίγες ημέρες μετά τα απόνερα του ντέρμπι με το ρολό στον Όσκαρ Γκαρσία, που δεν διεξήχθη ποτέ.
Η Τρίπολη ήταν πάντα το κριτήριο, το crash-test. Κάθε φορά που ο ΠΑΟΚ περνούσε από εκεί πάντα κάτι καλό συνέβαινε. Όταν έχανε, οι μετασεισμικές δονήσεις κρατούσαν πολλές ημέρες.
Ο πληρέστερος, ο ποιοτικότερος, ο καλύτερος ΠΑΟΚ, όλων των εποχών, εκείνος που κατέκτησε αήττητος το πρωτάθλημα, πουθενά αλλού εκείνη την σεζόν δεν λαχτάρισε τόσο πολύ, πουθενά δεν πιέστηκε τόσο πολύ, όσο εκείνο το βράδυ στο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.
Όσοι θυμούνται εκείνο το ιστορικό ματς μες τα χιόνια, ο Αλέξανδρος Πασχαλάκης χρειάστηκε να κάνει τον Superman στο πρώτο μέρος, πριν έρθει ο Βιεϊρίνια και λύσει τον γόρδιο δεσμό με εκείνο το τηλεκατευθυνόμενο φάουλ. Ο Αστέρας είχε στριμώξει τον ΠΑΟΚ για τα καλά στα σχοινιά, πριν εκείνος αποδράσει in extremis.
Στην πρωτεύουσα της Αρκαδίας με τα διάσημα στρατόπεδα, ο ΠΑΟΚ λες και νιώθει σαν φαντάρος σε δυσμενή μετάθεση. Σαν νεοσύλλεκτος που δεν μπορεί να περπατήσει με αρβύλες στα πόδια.
Αυτή ήταν η 11η ήττα του 19 επισκέψεις σε αυτό το γήπεδο! Σε κανένα άλλο γήπεδο στον πλανήτη γη, ο ΠΑΟΚ δεν έχει τέτοια δυσμενή παράδοση. Ούτε καν στην Άμστερνταμ Αρένα ή στο Καραϊσκάκης. Πουθενά!
Αρκεί, αυτή η μεταφυσική εξήγηση για να ερμηνεύσει αυτό το «μία από τα ίδια»; Σαφώς και όχι. Η μεμψιμοιρία δεν χωράει στο ποδόσφαιρο.
Απλώς, στην αλυσίδα προστέθηκε ένας ακόμα κρίκος, το «σε αυτό το γήπεδο έχασε και με τον Πάμπλο Γκαρσία». Με έναν ακόμα απίθανο τρόπο και με ένα ακυρωθέν τέρμα για το 0-1, το οποίο δεν μέτρησε τελεσίδικα ως οφσάιντ από ένα πλάνο στο οποίο ο τηλεθεατής είδε μία λήψη από το… πάρκινγκ του γήπεδου και την αντίθετη πλευρά, λες και η κάλυψη γινόταν με… μονοκάμερο.
Ούτε κι αυτό όμως αποτελεί δικαιολογία. Ούτε οι απουσίες (Κρέσπο, Ίνγκασον, Σβαμπ), ούτε οι χαμένες ευκαιρίες, ούτε η γκίνια είναι δικαιολογίες. Την ιστορία την γράφουν πάντα οι παρόντες και οι περισσότεροι παρόντες έμοιαζαν να κάνουν βαριεστημένη σκοπιά μετά από αγγαρεία.
Αν χρειαζόταν να απομονώσει κανείς μία φάση για να δείξει την αχίλλειο πτέρνα του φετινού ΠΑΟΚ είναι η φάση του δεύτερου γκολ. Από βολέ του τερματοφύλακα ο Μπαράλες παίρνει στην δύναμη, στον όγκο, στον τσαμπουκά, στον αέρα τον Βαρέλα, ο Λουίς Φερνάντες παίρνει στο σπριντ, στον χώρο, στην ταχύτητα τον Μιχαηλίδη και ο τερματοφύλακας δεν αποτελεί κανενός είδους εμπόδιο για το 2-0.
Μία φάση που επαναλαμβάνεται σε λούπα όλη την σεζόν. Είναι το ανενόχλητο σλάλομ του Πινακά, μόνος εναντίον όλων στο Αλκαζάρ, η κούρσα του Νάτσου στο Περιστέρι, τα σπριντ του Ολυμπιακού στον Πειραιά. Δεν πρέπει να υπάρχει άλλη ομάδα στην γη που να τσιγκουνεύεται τόσο τα «επαγγελματικά φάουλ» στην σέντρα.
Στην Τρίπολη δόθηκαν απαντήσεις σε μία σειρά ερωτήματα που πλέον δεν είναι ρητορικά. Όλοι πια αντιλαμβάνονται γιατί ο ΠΑΟΚ αλλάζει τερματοφύλακα κάθε μήνα. Γιατί δεν μπορεί να καταλήξει σε ένα δίδυμο στόπερ που να εμπνέει σιγουριά. Γιατί ο Λάμπρου και ο Μιχαηλίδης δεν παίρνουν περισσότερο χρόνο συμμετοχής. Γιατί ο Καγκάβα είναι ακόμα αναπληρωματικός. Γιατί ο Μουργκ δεν είναι Πέλκας. Γιατί ο Ελ-Καντουρί είναι μαλακός σαν βιτάμ. Γιατί ο Πάμπλο Γκαρσία δεν έχει κάποιο τακτικό masterclass σε κάποιο δύσκολο παιχνίδι. Ο καθρέφτης όλων είναι το γήπεδο και μόνο αυτό.
Το ρόστερ του ΠΑΟΚ έχει τρομερή ποιότητα σε κάποιες θέσεις, επάρκεια σε κάποιες άλλες και χοντρές τρύπες σε καίρια πόστα. Το χειρότερο όμως είναι πως αρνείται να δεχθεί τις αδυναμίες του και παίζει συνεχώς το ίδιο πράγμα. Είτε αντίπαλος είναι η Ρεάλ Μαδρίτης είτε ο Αστέρας Ραχούλας η τακτική και η πνευματική προσέγγιση μοιάζει να είναι η ίδια.
Με μόλις εννέα κερδισμένους βαθμούς φέτος σε οκτώ παιχνίδια απέναντι σε ομάδες της πρώτης εξάδας και 12/12 παιχνίδια να απομένουν με αυτούς στο πρωτάθλημα μέχρι το τέλος της σεζόν (Άρης και Παναθηναϊκός μέχρι το τέλος της κανονικής διάρκειας + 10 ματς πλέι-οφ), ο ΠΑΟΚ οφείλει να το πάρει αλλιώς, να σκληρύνει απέναντι σε όλους και σε όλα. Διαφορετικά θα συνεχίσει να νομίζει ότι είναι σκληρός και να λιώνει σαν το βιτάμ…
