Το πρώτο γκολ από τα αποδυτήρια μπήκε από το απόγευμα της Παρασκευής. Ο Βερανζέρου στόπαρε την μπάλα και έδωσε στον Μάρνη. Εκείνος μαεστρικά πάσαρε την μπάλα στον Μενάνδρου και εκείνος δεν άφησε κανένα περιθώριο στον έκπληκτο αντίπαλο, ανοίγοντας το σκορ!
Συνήθως, τα κύπελλα του ΠΑΟΚ αποτίονται στον Λευκό Πύργο για να λατρευτούν με ένθεη μανία ως ιερά κειμήλια, όμως αυτή τη φορά πριν βγει στον πηγαιμό για την Θεσσαλονίκη, η κούπα πρέπει να κάνει μία στάση στην Ομόνοια, στα γραφεία του Πανελλήνιου Συνδέσμου, Εκεί, σε αυτές τις… Θερμοπύλες μπήκαν οι βάσεις για την κατάκτηση του κυπέλλου, εκεί μπήκε το νερό στο αυλάκι, όσο κι αν ακούγεται περίεργο στα αυτιά κάποιων.
Αν αυτοί οι τύποι που μπήκαν στα πούλμαν για μία τουριστική επίσκεψη στην Αθήνα, χωρίς εισιτήρια, χωρίς προσκλήσεις, χωρίς ελπίδα να μπουν στο γήπεδο, με κίνδυνο να τους μπουζουριάσουν, να τους την πέσουν, άυπνοι, ταλαιπωρημένοι, κατάφεραν να περάσουν όλα τα μπλόκα μόνο και μόνο για να βρεθούν όσο πιο κοντά γίνεται στην ομάδα τους, για να της δώσουν την δική τους ώθηση, τότε δεν υπήρχε πια «δεν μπορώ».
Η κάθοδος τους έγινε αντικείμενο συζήτησης μέσα στο εσωτερικό της ομάδας. Αποτέλεσε πηγή έμπνευσης. Η τρέλα καμιά φορά είναι κολλητική. Το μάτι άρχισε να γυαλίζει ακόμα περισσότερο. Κανείς δεν μπορούσε να λιγοψυχήσει πια.
Σε έναν τελικό αυτές οι μικρές λεπτομέρειες μπορούν να κάνουν την διαφορά. Ο Ολυμπιακός έπαιζε για το… επιδόρπιο του. Ο ΠΑΟΚ έπαιζε για την ζωή του. Για την ύπαρξη του. Λες και ήταν ένα δικό του Last Dance. Μία τελευταία μεγάλη παράσταση.
Η κατάρρευση του Βαρέλα μετά το τελευταίο σφύριγμα, τα ουρλιαχτά του Πάμπλο Γκαρσία, τα δακρυσμένα μάτια του Βιεϊρίνια, τα ουρλιαχτά, οι αγκαλιές, τα αναφιλητά. Ο Ολυμπιακός ήθελε το Κύπελλο. Ο ΠΑΟΚ όμως το είχε ανάγκη. Ζούσε για αυτό.
Είναι άλλο πράγμα να θέλεις ένα κύπελλο και άλλο να ξέρεις πως θα το πάρεις. Εκτός από ψυχή θέλει και μαεστρία, know-how, προσωπικότητα, αίσθηση του νικητή.
Ο ΠΑΟΚ ιστορικά είχε στο DNA του την αίσθηση του παραλίγο. Του αδικημένου από την ζωή, από την μοίρα, την συγκυρία. Ζούσε και μεγάλωνε από τις τραγωδίες του, τραβούσε πάνω του το μαύρο σύννεφο της βροχής. Μετρούσε χαμένους τελικούς, ζούσε για να γλύφει τις πληγές του και να καταριέται την τύχη του. Έγινε μεμψίμοιρος, ανέπτυξε μεταφυσικές φοβίες, αναρωτιόταν γιατί να συμβαίνουν όλα σε αυτόν;
Το σημαντικότερο αποτύπωμα της εποχής του Ιβάν Σαββίδη στον ΠΑΟΚ είναι η μετάλλαξη αυτού του DNA. Ο κόσμος του συνήθιζε να λέει εδώ και χρόνια πως: «ΠΑΟΚ δεν γίναμε για τους τίτλους». Ίσως ήρθε η ώρα νέα παιδιά να γίνουν ΠΑΟΚ «και για τους τίτλους». Η ρετσίνα, αντικαθίσταται πια με την σαμπάνια.
Τέσσερις σερί κερδισμένοι τελικοί δεν είναι απλό, ούτε εύκολο. Δεν είναι τυχαίο, ούτε συμπτωματικό. Κυπελλούχος στον Βόλο, σε γεμάτο ΟΑΚΑ, σε άδειο ΟΑΚΑ. Απέναντι στην ΑΕΚ και απέναντι στον Ολυμπιακό. Με Έλληνες και ξένους διαιτητές. Με VAR και χωρίς VAR. Με τον Ίβιτς, με τον Ράζβαν και με τον Πάμπλο. Με πρωταγωνιστή τον Μπίσε, τον Βαρέλα, τον Αντρέ, τον Πρίγιο, τον Πέλκα, τον Κρέσπο, τον Άκπομ, τον Αντρίγια, τον Σβαμπ, τον Κρμέντσικ. Και τώρα τον Πασχαλάκη.
Ο ΠΑΟΚ έφτασε στο ιστορικό σημείο να παίρνει και τίτλους από τον τερματοφύλακα του. Έφτασε στο σημείο να παίρνει τελικούς, ακόμα και όταν δείχνει ότι υστερεί ποιοτικά, όταν υποφέρει στο γήπεδο, όταν χάνει το μομέντουμ, όταν πιέζεται, όταν όλα δείχνουν πως δεν θα αντέξει.
Έφτασε στο σημείο να μην τον νοιάζει το ΟΑΚΑ, τα Τέμπη, η Αθήνα, ο αντίπαλος, ο διαιτητής. Έφτασε στο σημείο που έμαθε να διαχειρίζεται την εσωστρέφεια του, να μην διαλύεται στην πρώτη στραβή, να πέφτει, αλλά να σηκώνεται. Μεγάλωσε.
Ο κόσμος θυμάται την ομαδάρα του ’70 με δέος, θαυμασμό, νοσταλγία. Εκείνη η φουρνιά πήρε ένα πρωτάθλημα και δύο κύπελλα. Μόνο την τελευταία πενταετία ο ΠΑΟΚ έχει πάρει ένα πρωτάθλημα και τέσσερα κύπελλα. Αυτή είναι η καλύτερη ομάδα της ιστορίας του.
Ακόμα και σε μία μεταβατική, τρικυμιώδη, προβληματική σεζόν, ο Δικέφαλος κατάφερε να τελειώσει την σεζόν μεθυσμένος, από το νέκταρ ενός τροπαίου. Όταν… ξεσουρώσει, οφείλει να δει την αλήθεια κατάματα. Στην πραγματικότητα, βρίσκεται ακόμα στην αρχή…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου