Κανονικά, όλα τα καλοκαιρινά προετοιμασίας θα έπρεπε να γίνονται κεκλεισμένων των θυρών. Χωρίς κόσμο. Χωρίς κάμερες. Χωρίς τηλεοπτική μετάδοση. Κανονικά, δεν θα έπρεπε να κρατιέται καν σκορ. Δεν έχει καμία σημασία, ίσα - ίσα πολλές φορές οδηγεί σε παραπλανητικά συμπεράσματα. Πιεσμένοι, αγχωμένοι, ανασφαλείς προπονητές ξεχνούν καμιά φορά ότι τα φιλικά υπάρχουν μόνο για δοκιμές και κατεβάζουν τις καλύτερες δυνατές ενδεκάδες, μόνο και μόνο για να μην θυμώσει ο εργοδότης, με κανένα στραβό αποτέλεσμα.
Ξεφύγαμε όμως. Στα δικά μου μάτια δεν έχει καμία σημασία αν ο ΠΑΟΚ ηττήθηκε με 1-0 από την Αϊντχόφεν ή αν κέρδισε με 2-0 την Σαρλερουά. Καμία. Στο «Φίλιπς Στάντιον» θα μπορούσε άνετα να είχε συντριβεί ή να ισοφαρίσει στο τέλος με κάποια καραμπόλα. Η γενική εικόνα δεν θα άλλαζε. Ούτε και αυτή απέναντι στο φιλικό με τους Βέλγους. Οι νίκες, οι ήττες, οι ισοπαλίες σε αυτά τα ματς ενδιαφέρουν μόνο τους κουμαρτζήδες, που ψάχνουν μεροκάματο.
Υπάρχουν πια δύο γεμάτα 90λεπτα, ένα πρώτο δείγμα γραφής. Και το πρώτο ασφαλές συμπέρασμα είναι πως ο ΠΑΟΚ απέχει ακόμα πολύ από αυτό που θέλει και αυτό που μπορεί. Το αντίθετο θα ήταν ανησυχητικό.
Τα πόδια είναι σαν «τούβλα» από τον όγκο προπόνησης, οι ενδεκάδες πειραματικές, ως τώρα οι αντίπαλοι πιο έτοιμοι, σε πιο προχωρημένο στάδιο προετοιμασίας. Σχεδόν τίποτα από αυτά που βλέπουμε τώρα, δεν θα τα ξαναδούμε μέσα στην σεζόν. Η εικόνα είναι παραπλανητική. Από όλα αυτά, μου έχει μείνει ένα πράγμα. Η μεγάλη δυσκολία του Δικεφάλου, να χτίσει από πίσω.
Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο τα βασικά έχουν αλλάξει. Δεν έχει τόση σημασία πόσο καλός είσαι μπροστά, αλλά πόσο καλά φέρνεις την μπάλα από πίσω. Αυτό που ξεχωρίζει τις πολύ καλές ομάδες από τις υπόλοιπες είναι η άνεση τους να κυκλοφορούν την μπάλα στο δικό τους μισό, σε ζώνες που «καίνε», χωρίς λάθη, χωρίς βιασύνες, χωρίς επιπολαιότητες και η ικανότητα τους να φτιάχνουν από πίσω, αυτό που οι σπουδαγμένοι στην μπάλα το λένε build-up.
Κι αν υπάρχει μία κοινή συνισταμένη από τα φιλικά απέναντι στην Αϊντχόφεν και την Σαρλερουά είναι πως κάθε φορά που ο αντίπαλος πίεσε συντονισμένα, με ένταση, με οργάνωση, με στόχευση, ο ΠΑΟΚ ήπιε… θάλασσα.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι που συμβαίνει αυτό.
1. Ο ΠΑΟΚ άλλαξε και πάλι σχηματισμό φέτος, από την τριάδα πήγε και πάλι σε τετράδα πίσω. Μπορεί να ακούγεται ασήμαντο, αλλά μία τόσο «μικρή» λεπτομέρεια, είναι ικανή να αλλάξει όλη την λογική μιας ομάδας. Άλλες θέσεις στο build-up, άλλοι ρόλοι, άλλες αποστάσεις, άλλοι αυτοματισμοί, άλλα ξεμαρκαρίσματα. Μέχρι να επανέλθουν αυτά στην «συλλογική μνήμη» της ομάδας, απαιτείται χρόνος.
2. Για να βγάλεις την μπάλα με ασφάλεια από πίσω δεν μετράει τόσο η τεχνική των αμυντικών σου (που χρειάζεται κι αυτή), αλλά οι εύκολες επιλογές πάσας. Κι αυτές δημιουργούνται μόνο με τρεξίματα, με σπριντ, με ξεμαρκαρίσματα, με κινήσεις χωρίς την μπάλα. Με τα πόδια των περισσοτέρων ακόμα βαριά, ο ΠΑΟΚ έχει μείνει σε πολλές φάσεις χωρίς επιλογές, με αποτέλεσμα να πάει σε καταδικασμένες 40άρες μπαλιές (πουλήματα μπάλας δηλαδή) ή σε βεβιασμένες επιλογές με μεγάλο ρίσκο. Τις περισσότερες φάσεις στα δύο αυτά φιλικά, ο Δικέφαλος τις δέχθηκε από λάθη σε ζώνες που δημιουργούσαν συνθήκες άμεσης ευκαιρίας στον αντίπαλο.
3. Ο ΠΑΟΚ ψάχνει ακόμα τον παίκτη που θα πάρει την πρώτη μπάλα με ασφάλεια και θα δημιουργήσει συνθήκες σιγουριάς. Ο Εσίτι δυσκολεύεται να το κάνει, ο Σβαμπ ακόμα είναι βαρύς, ο Τσιγγάρας θέλει δουλειά για να αποκτήσει επιπλέον άνεση, ο Αουγκούστο λείπει, είδαμε σε κάποιες στιγμές τον Ελ-Καντουρί και τον Καγκάβα να κατεβαίνουν χαμηλά για να δώσουν λύση. Η άφιξη του Κούρτιτς έρχεται για να δώσει μία πρώτη απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Ο Σλοβένος αποκτήθηκε γι’ αυτή ακριβώς την δουλειά, είναι «μανούλα» στο να απορροφά τέτοιου είδους πίεση και από τον τρόπο που θα το κάνει, μπορεί να αλλάξει εικόνα σε μία ολόκληρη ομάδα που όταν περνάει το κέντρο έχει την ατομική ποιότητα από εκεί και μετά να φτιάξει κάτι καλό.
Δεν έχει νόημα να εστιάσει κανείς σε πρόσωπα, σε ατομικές συμπεριφορές στο γήπεδο. Αυτό που ο Ράζβαν Λουτσέσκου επιχειρεί να θεμελιώσει αυτή την περίοδο είναι οι βασικές δομές του συνόλου. Η φιλοσοφία. Η οργάνωση. Το ύφος. Η νοοτροπία. Όσο πιο γρήγορα καταφέρει ο Ρουμάνος να φέρει τους παίκτες του «στην ίδια σελίδα», τότε θα μπορούμε με μεγαλύτερη ασφάλεια να μιλάμε για πιο εξειδικευμένα πράγματα, για το τι λείπει, τι χρειάζεται, τι πάει καλά και τι όχι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου