(απο makthes.gr)Ας είναι καλά η ομάδα και οι συντελεστές της, παίκτες προπονητές και τεχνικοί διευθυντές, που μας καλόμαθαν στους τίτλους στα πέντε τελευταία χρόνια, έτσι ώστε να μας "ξινίσει" πολύ που χάθηκε ο τελικός. Από αυτούς πηγάζουν και οι ελπίδες μας για ανάλογη συνέχεια μετά τη φετινή παρένθεση(Του Τριαντάφυλλου Πετκανόπουλου)
Ο οποίος τελικός χάθηκε ακριβώς για τους ίδιους λόγους που χάθηκε με κάτω τα χέρια και το πρωτάθλημα. Διότι η ομάδα δεν είχε τα αθλητικά προσόντα για να αντέξει σε ποδόσφαιρο υψηλού επιπέδου για 59 αγώνες που ήταν και οι περισσότεροι που έδωσε στην πολυετή ιστορία της.
Άλλα αντ’ άλλων το καλοκαίρι
Η ομάδα δεν είχε αυτά τα προσόντα διότι δεν ενισχύθηκε κατάλληλα το καλοκαίρι, παρά τις απεγνωσμένες κραυγές όλων των εμπλεκομένων, του προπονητικού τημ, των φιλάθλων, των δημοσιογράφων, ακόμη και των στελεχών της ΠΑΕ.
Ήταν μια απόφαση της ιδιοκτησίας, η οποία βεβαίως ‘έχει τα γένια και τα χτένια’, ως προς το τι θέλει να ξοδέψει, αλλά με τον τρόπο που το έκανε δημιούργησε, πρώτον, πολλά προβλήματα και δεύτερον, χασούρα ενώ προσέβλεπε σε οικονομία.
Τα προβλήματα είχαν να κάνουν με την απογοήτευση των φιλάθλων, την απογοήτευση του τεχνικού τημ και το κακό κλίμα από την αρχή στην ομάδα και τις επακόλουθες ήττες, τον ‘μαύρο Νοέμβρη’, καθώς όλο το καλοκαίρι αναγγέλλονταν μεταγραφές οι οποίες ποτέ δεν έγιναν και χαλούσαν πάντοτε στο παρά πέντε.
Η χασούρα είχε να κάνει με το γεγονός ότι χάλασαν μεταγραφές για λίγες χιλιάδες ευρώ και κάποια πείσματα !!! τη στιγμή που η ενίσχυση της ομάδας θα προσέφερε τα πολλαπλάσια. Μόνο μια νίκη στην Ευρώπη δίνει 500 χιλ.€ (και 300 χιλ.€ η ισοπαλία), όταν χάθηκαν 3-4 απολύτως απαραίτητοι παίκτες και δεν ήρθαν κάποιοι καλύτεροι για ένα κλάσμα αυτού του ποσού, συνολικά. Πέρα από το γεγονός ότι η ομάδα θα διεκδικούσε το πρωτάθλημα, θα έπαιρνε άνετα το Κύπελλο και πιθανόν να προχωρούσε και άλλο στην Ευρώπη.
Αναρωτηθείτε πόσα επιπλέον χρήματα, από τα πολλά που πήρε φέτος ο ΠΑΟΚ από την Ευρώπη θα ήταν αυτά, πέρα από νίκες, τίτλους, χαρές, βαθμούς, υπεραξία παικτών, τα οποία χάθηκαν για μερικά χιλιάρικα το καλοκαίρι, στο πλαίσιο μιας σφιχτής πολιτικής και μιας κατεύθυνσης της ομάδας προς την αυτάρκεια. Απολύτως σωστός ο στόχος λανθασμένος ο τρόπος. Ο μόνος τρόπος για να είναι αυτάρκης και υγιής μια επιχείρηση, σε κάθε τομέα και όχι μόνον στο ποδόσφαιρο, είναι να επενδύει σωστά, να αξιοποιεί τους πόρους και τις δυνατότητες της και όχι να κόβει… για οικονομία.
Στροφή στον ορθολογισμό το Δεκέμβρη
Αυτά πλήρωσε στην ουσία ο ΠΑΟΚ, ο οποίος έκανε ομολογουμένως μια (αναγκαστική;) στροφή ποδοσφαιρικού ορθολογισμού από τις αρχές Δεκεμβρίου (συμπτωματικά;). Με την έλευση Μπότο, περιέσωσε ότι ήταν δυνατόν να περισωθεί, γλύτωσε την απόλυτη καταστροφή η οποία ήταν ante portas, έκανε ένα διάστημα με νίκες, πήγε καλά στην Ευρώπη.
Πικρές γεύσεις
Μας άφησε όμως και πολλές πικρές γεύσεις, όπως η μη διεκδίκηση του πρωταθλήματος, οι βαθμοί της διαφοράς, η απώλεια του Κυπέλλου, η αδυναμία νίκης απέναντι σε Άρη και Ολυμπιακό και οι πανηγυρισμοί του τελευταίου στην Τούμπα για την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Δεν τα λες και λίγα… Στην ουσία ό,τι άξιζε φέτος ήταν οκτώ ματς στην Ευρώπη και δύο προκρίσεις στο Κύπελλο. Δέκα ματς χαράς στα 59. Δεν τα λες και επιτυχία…
Στην εξίσωση να βάλουμε και την υποτίμηση από τη μεριά του Λουτσέσκου της αξίας των αθλητικών προσόντων στους παίκτες, πέραν των πνευματικών, και την υπερτίμηση στην αρχή της αξίας του τιμ και ειδικά κάποιων παικτών, με τη χάραξη υψηλών στόχων. Μολονότι και ο ίδιος απεγνωσμένα ζητούσε ενίσχυση στο τέλος του Αυγούστου.
Το Κύπελλο χάθηκε λοιπόν, για τον ίδιο λόγο με ό,τι άλλο χάθηκε στη διάρκεια της χρονιάς. Από την έλλειψη αθλητικών προσόντων και από τη χρησιμοποίηση 2-3 παικτών αναγκαστικά, οι οποίοι ούτε έξω από την Τούμπα θα έπρεπε να τους επιτρέπεται να περνούν ούτε ασπρόμαυρο να χρησιμοποιούν στο ντύσιμό τους, ακόμη και στο πολιτικό.
Ο τελικός
Ήταν μια σύγκρουση δύο εξαιρετικών προπονητών οι οποίοι προσπάθησαν να αξιοποιήσουν τα πλεονεκτήματά τους.
Ο Παναθηναϊκός, ξέροντας ότι υστερεί σε αξία ρόστερ αλλά υπερτερεί σε φυσική κατάσταση και φόρμα έκανε το αυτονόητο και μόνον. Έτρεξε, έτρεξε, έτρεξε. Σε κάθε παίκτη του ΠΑΟΚ έπεφταν αμέσως τρεις παίκτες και τους έπνιγαν. Έκαναν πολλά τάκλιν, έπεφταν πρώτοι στη μπάλα, κυνηγούσαν όλες τις μπαλιές. Έμπαιναν με δύναμη στις μονομαχίες και κέρδιζαν τις περισσότερες κεφαλιές. Όμως δεν υπήρχε ποιότητα και σε κάθε περίπτωση το ματς άδικα χάθηκε. Για να γίνει αντιληπτή μια διαφορά σε σχέση με την ποιότητα, ο ΠΑΟΚ το έκανε ακριβώς αυτό για 25’ με τη Μίντιλαντ, διότι τόσο μπορούσε, αλλά έπαιξε φοβερή μπάλα και έβαλε δύο γκολ. Το έκανε στην αρχή του δευτέρου ημιχρόνου στη Μαρσέιγ και μείωσε το σκορ, αποκτώντας ελπίδες και στην αρχή του αγώνα με τη Μαρσέιγ στην Τούμπα, όταν και είχε στο 10λεπτο τρεις κλασικές ευκαιρίες. Ο Παναθηναϊκός δεν είχε την ποιότητα να μετατρέψει αυτό το τρέξιμο και την πίεση σε καλό ποδόσφαιρο και ευκαιρίες και αν δεν είχε τύχη ακόμα θα έτρεχε αλλά γκολ δεν θα έβαζε.
Ο Γιοβάνοβιτς είναι καλός προπονητής. Ωστόσο δεν υπάρχει κάποιος άλλος προπονητής που θα επέλεγε, ούτε προπονητικό εγχειρίδιο που θα πρότεινε κάτι άλλο, με τα δεδομένα που είχε στα χέρια του. Μόνο τρέξιμο. Από εκεί και πέρα έλπιζε σε ένα γκολ το οποίο το πήρε έστω με τύχη.
Αυτό ακριβώς ήταν που δεν επέτρεπε τον ΠΑΟΚ και ειδικά στην αρχή του αγώνα να αναπτυχθεί όπως ξέρουμε. Δεν σημαίνει βέβαια ότι οι καλοί παίκτες δεν μπορούν να παίξουν μπάλα απέναντι σε υποδεέστερους τρεχαλατζήδες. Κάθε άλλο. Απλά χρειάζεται και λίγο τρέξιμο από τους ίδιους και καθαρό μυαλό. Αυτά ακριβώς δεν είχε ο ΠΑΟΚ λόγω της κούρασης. Σωματικής και πνευματικής.
Ο ΠΑΟΚ μπόρεσε να κάνει λίγο παιχνίδι μετά το 1-0, όταν, όπως είναι και πάλι αυτονόητο, ο μεν Παναθηναϊκός οπισθοχώρησε λίγο, ο δε ΠΑΟΚ είχε πια τη’ φωτιά στα μπατζάκια του’. Διότι μέχρι τότε και ο ΠΑΟΚ, αν και αναγνώρισε το - αναμενόμενο άλλωστε - παιχνίδι του Παναθηναϊκού, το πήγαινε κι αυτός λάου – λάου, φιλοδοξώντας να βάλει πρώτος το γκολ. Μόνο που δεν είχε κάνει μέχρι εκείνο το σημείο ούτε τελική. Όταν ανέβηκε ο ΠΑΟΚ έκανε τις ευκαιρίες του αλλά δεν πέτυχε το γκολ.
Το ματς δεν χρειάζεται περισσότερη ανάλυση, ήταν μόνο αυτά. Ο Παναθηναϊκός το πήρε με τη θέληση που μεταφράστηκε σε τρέξιμο, βοηθούντος του γεγονότος πως έδωσε 15 ματς λιγότερα. Ο ΠΑΟΚ δεν ήταν καλός, αλλά ούτε και έτσι μπόρεσε ο Παναθηναϊκός να είναι καλύτερος. Που σημαίνει ότι με καλό ΠΑΟΚ το Κύπελλο θα ήταν παιχνιδάκι. Τα τελικά στατιστικά του αγώνα έδειχναν απόλυτη μοιρασιά. Ο Παναθηναϊκός είχε κάποια εύνοια από τη διαιτησία και περισσότερη τύχη.
Τα μεγάλα αμαρτήματα
Η μόνη προσθήκη στην ανάλυση είναι ότι ο ΠΑΟΚ πλήρωσε και δύο μεγάλα αμαρτήματά του. Το πρώτο να έχει σέντερ φόρ ο οποίος ενώ είναι ο μόνος αθλητικός παίκτης, ο πιο μαχητικός, ο μόνος που δεν ‘κρέμασε’ μολονότι έπαιζε πολύ όλη την χρονιά, αλλά όταν ήρθε φάτσα με το γκολ, αντί για κεφαλιά έκανε …ωμιά! Το δεύτερο η ακατανόητη χρησιμοποίηση του Κούρτιτς έναντι του Σβαμπ, ο οποίος ήταν ο μόνος κεντρικός ξεκούραστος, φορμαρισμένος, έμπειρος και όντως πήγε να πάρει το ματς μόνος του στα 30 λεπτά που έπαιξε. Το λάθος της μη χρησιμοποίησης του Σβαμπ παραδέχτηκε και ο Λουτσέσκου αλλά δεν μου αρκεί που παραδέχτηκε το αυτονόητο. Θα ήθελα, όπως και όλος ο κόσμος, μια εξήγηση για αυτή την προκλητική χρησιμοποίηση του ‘ξεζουμισμένου’ - ως εκ τούτου - από ένα σημείο και μετά, Κούρτις.
Δεν θέλω να μιλώ για τη διαιτησία, διότι καθόλου δεν βοηθάει την ομάδα η ενασχόληση μαζί της. Γι’ αυτό άλλωστε ήρθε το VAR και οι ξένοι διαιτητές, με απαίτηση του ΠΑΟΚ, για να πάψει η μουρμούρα και η γκρίνια. Φυσικά λάθη θα γίνουν αλλά δεν ξεπερνούν το 1/10 των προηγούμενων. Σε κάθε περίπτωση, όταν μια φάση την βλέπουν εξονυχιστικά τέσσερις διαιτητές, τι να πούμε εμείς.
Η πονηρή διαιτησία
Ωστόσο, η διαιτησία μου φάνηκε πολύ πονηρή. Όχι ότι ήρθε με εντολή να ‘σφάξει’ τον ΠΑΟΚ όπως λέχθηκε, δεν θα μπορούσε άλλωστε, αλλά, πιστεύω, με εντολή να προσέξει να μην αδικηθεί ο Παναθηναϊκός. Για να το πετύχει αυτό πήγε σε εύνοια προς τους πράσινους και ειδικά σε φάσεις που δεν υπήρχε κίνδυνος να εκτεθεί. Πχ πρώτη κάρτα του Αουγκούστο. Στο τέλος όμως τα έκανε θάλασσα με τους συμψηφισμούς. Πχ του χαρίστηκε στη δεύτερη. Νομίζω ότι το πέναλτι καλώς δόθηκε αλλά αν δεν είχαμε τον τραυματισμό και τη διακοπή ίσως να περνούσε έτσι. Όφειλε να ξαναδεί τη φάση και να αποβάλει τον Αϊτόρ για τη χειρονομία, ίσως να διακόψει το ματς με την πέτρα (έτερον εκάτερον με τη χειρονομία). Επίσης νομίζω ότι ήταν πέναλτι στον Μιτρίτσα αλλά για κακή μας τύχη έγινε στο τελευταίο δευτερόλεπτο του αγώνα και στο πλαίσιο της επιθυμίας να μην αδικηθεί ο Παναθηναϊκός και της ανατροπής που θα προκαλούσε στα πράγματα, ούτε που το ξανάδαν.
Σημ: Η ιστορία με την συμπεριφορά και πάλι αυτής της μικρής μερίδας ‘ΠΑΟΚτσήδων’ οπαδών, οι οποίοι κάνουν μεγαλύτερο κακό και από τον χειρότερο εχθρό της ομάδας πρέπει κάποτε να πάψει. Το λέμε για πολλοστή φορά γινόμενοι γραφικοί αλλά πρέπει κάποτε να τελειώνει αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου