(απο sdna.gr)Η περίπτωση του Τιάγκο Ντάντας επιβεβαιώνει πως στην ενδεκάδα δεν πρέπει να παίζουν οι 11 καλύτεροι, αλλά οι 11 που μπορούν να παίξουν πιο καλά μαζί. (Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος)
Η ενδεκάδα ξεκινούσε πάντα από αυτόν. Ο Τιάγκο Ντάντας σίγουρος και ψάχναμε να βρούμε τους άλλους 10. Μετρούσε 11 στα 11 στο πρωτάθλημα και 13 στα 13 αν προσθέσουμε και την Ευρώπη.
Και ο μπαγάσας ήταν σχεδόν πάντα καλός. Άλλοτε πολύ καλός, άλλοτε απλώς καλώς. Ποτέ όμως άχρωμος, μέτριος ή κακός. Ποτέ κάτω του 6,5.
Συνήθως, ήταν αυτός με τις περισσότερες επαφές, τις περισσότερες πάσες, τις περισσότερες ενέργειες, ο μετρονόμος μέσα στο γήπεδο. Τα νούμερα πάντα τον έβγαζαν ανάμεσα στους διακριθέντες.
Για να δανειστούμε όμως την ιστορική ρήση του Γεωργίου Παπανδρέου, καμιά φορά «εκεί που ευημερούν οι αριθμοί, δυστυχούν οι άνθρωποι».
Στην Νίκαια απέναντι στον Ιωνικό έπαιξε στο τελευταίο τέταρτο, όταν όλα είχαν κριθεί. Με τον Βόλο ένα σκάρτο πεντάλεπτο. Στο Κύπελλο με την Καλαμάτα δεν ξεντύθηκε καν και στον Αγρίνιο μπήκε ως αλλαγή καθυστέρησης! Σοκαριστικό για έναν παίκτη που δεν έβγαινε από το αρχικό σχήμα ούτε στα προπονητικά διπλά.
Το ακόμα πιο σοκαριστικό; Ο ΠΑΟΚ έμοιαζε καλύτερος στο γήπεδο δίχως αυτόν. Ήταν πιο λειτουργικός στα χαφ, πιο ευέλικτος, πιο γρήγορος, πιο direct, πιο απειλητικός και με αρκετή αμυντική ασφάλεια.
Είναι το διάστημα που ο Δικέφαλος τρέχει το πιο μεγάλο σερί του μέσα στην σεζόν (5 σερί νίκες σε όλες τις διοργανώσεις με τέρματα 12-0), το διάστημα που παίζει το πιο πειστικό ποδόσφαιρο.
Πως γίνεται αυτό, δίχως τον παίκτη που έμοιαζε να είναι ο καλύτερος, ο πιο σταθερός, ο πιο ποιοτικός από αυτούς που είχε μέσα στο γρασίδι στον πρώτο γύρο;
Η περίπτωση του μικρόσωμου Πορτογάλου είναι ένα υπέροχο ποδοσφαιρικό μάθημα, η απόλυτη εφαρμογή της διαχρονικής ρήσης του Λόταρ Ματέους: «στην ενδεκάδα δεν πρέπει να παίζουν οι 11 ατομικά καλύτεροι παίκτες μιας ομάδας, αλλά οι 11 που μπορούν να παίξουν πιο καλά μαζί»;
Είναι κακός παίκτης ο Τιάγκο Ντάντας; Σοβαροί να είμαστε. Είναι ενεργό μέλος της Εθνικής Ελπίδων της Πορτογαλίας σε μία από τις πιο ποιοτικές γενιές που έχουν βγάλει ποτέ τους.
Τότε γιατί ο ΠΑΟΚ μοιάζει εσχάτως καλύτερος δίχως αυτόν στο γήπεδο; Μα, επειδή το ποδόσφαιρο είναι η συνισταμένη εκατομμυρίων συνιστωσών, πρέπει όλα τα πετραδάκια να ταιριάζουν μεταξύ τους, ώστε το ψηφιδωτό να έχει άρτιο και όμορφο στο μάτι.
Ο Πορτογάλος έχει πολύ συγκεκριμένες ποδοσφαιρικές αρετές, μα και πολύ ευανάγνωστα «ζητήματα». Είναι υπέροχος για να πάρει την πρώτη μπάλα και να την διαχειριστεί με ασφάλεια.
Είναι «μανούλα» στο παιχνίδι σε μικρούς χώρους και βασικό γρανάζι στο παιχνίδι κατοχής, σε μεγάλες επιθέσεις, ώστε η μπάλα να μεταφέρεται με ακρίβεια και ταχύτητα από την δυνατή στην αδύναμη πλευρά.
Έχει απαράμιλλη τεχνική, όλες οι επαφές του με την μπάλα είναι γλυκές, έχει κοφτερό μυαλό, διαβάζει το παιχνίδι και οι αποφάσεις του στο γήπεδο είναι υψηλού επιπέδου.
Όμως. Εδώ αρχίζουν τα όμως. Ο Τιάγκο Ντάντας λόγω κατασκευής πατάει σε λίγα σημεία του γηπέδου, υστερεί σε ταχυδύναμη, έκρηξη, δύναμη στις προσωπικές μονομαχίες. Αποτελεί ζήτημα στο αμυντικό τρανζίσιον, αλλά και στο repress, κάθε φορά που χάνεται η μπάλα.
Πρέπει να τον «κρύβεις» αμυντικά και να φτιάχνεις τριάδες στα χαφ (είτε παίζεις 4-2-3-1 είτε 4-3-3) που με χαρακτηριστικά μέσων, που κολλάνε μαζί του και κρύβουν τις αδυναμίες του. Στην πραγματικότητα, δεν είναι ούτε δεκάρι, ούτε οκτάρι, μα ούτε εξάρι, μα λίγο από όλα! Κι αυτό, τον κάνει δύσκολη εξίσωση στο ταίριασμα.
Στον πρώτο γύρο, ο Λουτσέσκου συνήθιζε να βάζει δίπλα του τον Κούρτιτς και τον Αουγκούστο, με αποτέλεσμα το κέντρο να μοιάζει δυσλειτουργικό, στατικό, χωρίς φαντασία και κυριαρχικότητα στο γήπεδο.
Δεν είναι τυχαίο, πως μόλις στην εξίσωση της μεσαίας γραμμής επανεμφανίστηκαν ο πολύ ανεβασμένος Φιλίπε Σοάρες και ο σταθερός Στέφαν Σβαμπ, ταυτόχρονα ανέβηκε και ο Αουγκούστο, τα κεντρικά χαφ έγιναν πολύ πιο λειτουργικά, ο ΠΑΟΚ έγινε πιο γρήγορος, απλός, δημιουργικός, παραγωγικός.
Κι όταν τα χαφ γίνονται πιο κυριαρχικά μέσα στο γήπεδο, όλη η ομάδα μπορεί να παίζει σε άλλα μέτρα, με άλλη ασφάλεια και άλλη πιεστικότητα. Είπαμε, τα πάντα στο ποδόσφαιρο είναι μία αλυσίδα, με κρίκους που δεν ταιριάζουν από την πρώτη στιγμή, πρέπει να ψάξεις πολύ, μέχρι να βρεις τον ιδανικό συνδυασμό.
Αυτό σημαίνει ότι ο Τιάγκο Ντάντας «τελείωσε» από τον ΠΑΟΚ, μπαίνει πια στην λίστα με τις εφεδρείες; Κάθε άλλο. Απλώς, το ατομικό μπαίνει πάντα κάτω από το ομαδικό. Όσο ο Δικέφαλος κερδίζει με την συγκεκριμένη συνταγή, ελάχιστα πράγματα μπορεί / πρέπει να πειράζει.
Στην διάρκεια της μακράς σεζόν όμως, θα βρεθεί η στιγμή που ο Πορτογάλος θα γίνει ξανά βασικό γρανάζι, κι εκεί είναι πολύ πιθανό να βρει μία ομάδα που θα είναι πολύ πιο έτοιμη / ώριμη να υποστηρίξει το παιχνίδι του.
Μέχρι τότε, θα έχουμε μία ακόμα επαλήθευση της άποψης πως οι ομάδες πλάθονται, εξελίσσονται, ζυμώνονται, σφυρηλατούνται μέσα από την αλληλεπίδραση τους μέσα στο γήπεδο, όχι από τα ονόματα, τα συμβόλαια ή την χρηματιστηριακή αξία των παικτών που την αποτελούν.
Το ποδόσφαιρο μοιάζει εύκολο και απλό, μα στην πραγματικότητα είναι τόσο πολύπλοκο που μία ομάδα μπορεί να μοιάζει καλύτερη στο γήπεδο, παίζοντας χωρίς τον καλύτερο της παίκτη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου