(απο sdna.gr)Τα δύο δάχτυλα στην καρωτίδα του Κωνσταντίνου Κουλιεράκη είναι το σήμα κατατεθέν της φετινής ομάδας του Λουτσέσκου(Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος)
Το πρόσωπο του έλαμπε -καιρό είχα να τον δω έτσι. Δεν θυμάμαι ποτέ να ξεστόμισε αυτή την λέξη για εμφάνιση ομάδας του αμέσως μετά το τέλος του: «Κάναμε ένα τέλειο παιχνίδι», είπε γεμάτος υπερηφάνεια στις πρώτες του δηλώσεις από τον αγωνιστικό χώρο.
Το αγγλικό του λεξιλόγιο το ξέρουμε. Υπάρχουν ξεκάθαρες έννοιες / κωδικοί τους οποίους απαιτεί από την ομάδα του, ο κόσμος ταυτίστηκε και έμαθε μαζί του τι σημαίνει: Μπάλανς. Μεντάλιτι. Ρισπονσάμπιλιτι. Με την δική του προφορά.
Αυτή τη φορά είχε μερικές νέες έννοιες για να χαρακτηρίσει την εμφάνιση της ομάδας του. Όχι, δεν βελτίωσε τα αγγλικά του, ούτε ήθελε να πρωτοτυπήσει. Ήθελε να δείξει την εξέλιξη της συγκεκριμένης ομάδας, με τρεις νέες ορολογίες.
Είπε ότι οι παίκτες του ήταν τέλειοι σε τρεις άυλες έννοιες του παιχνιδιού: Understanding, Interpreting, Reacting. Τρεις έννοιες που δεν διδάσκονται, δεν μπορείς ως προπονητής να τις μεταλαμπαδεύσεις. Έχουν να κάνουν με τον χαρακτήρα, την προσωπικότητα, την κλάση.
Ήταν τέλειοι στην κατανόηση των συνθηκών του παιχνιδιού, στην αποκωδικοποίηση όσων συνέβαιναν στο γήπεδο και στην αντίδραση τους σε πραγματικό χρόνο. Αυτά είναι χαρακτηριστικά ομάδων που έχουν τελειώσει το ποδοσφαιρικό πανεπιστήμιο και πάνε στο επόμενο επίπεδο, το μεταπτυχιακό.
Δεν έχει να κάνει με το 2-1. Δεν έχει να κάνει με τους 6 βαθμούς, μετά από δύο αγωνιστικές στον όμιλο του Conference League, δεν έχει να κάνει με τις πέντε σερί νίκες στην Ευρώπη ή το αήττητο μετά από 8 παιχνίδια φέτος εκτός συνόρων. Ο κόουτς ξέρει να διαβάζει άλλα πράγματα, που οι περισσότεροι αγνοούμε. Δεν φαίνονται από την κάμερα, από τις εξέδρες, δεν εμφανίζονται από τα απλά ή τα advanced στατιστικά. Έχουν να κάνουν με χαρακτήρες. Και με την βαθιά κατανόηση του παιχνιδιού.
Το μάτι του αρχηγού «βούλωσε» από πολύ νωρίς από μία αδέσποτη και άτσαλη αγκωνιά του Μαρμούς. Η περιοχή άρχισε να πρήζεται αμέσως, το μάτι άρχισε να κλείνει, το οπτικό πεδίο, η περιφερειακή όραση έγινε περιορισμένη.
Εκείνος όμως δεν ζήτησε ποτέ αλλαγή. Ζήτησε να του βάλουν ψυκτικό, πάγο, κάτι τέλος πάντων για να μην πονάει και να βλέπει. Κι όχι μόνο άντεξε κι έβγαλε όλο το ματς, αλλά λίγο πριν το τέλος με ένα σπριντ που δεν έκανε ούτε στα νιάτα του σωριάστηκε με υπερένταση για να κόψει με τάκλιν μία γερμανική αντεπίθεση. Το πλήρωσε με κράμπες, αλλά ξαναγύρισε. Αυτός. Ο πρεσβύτερος όλων. Ο χειρότερος αθλητής του γηπέδου. Ένας αρχηγός που άρχει διά του παραδείγματος.
Μερικά μέτρα παραδίπλα του ο μικρότερος όλων. Ετών 19. Ένα παιδάκι. Ένα παιδάκι που θα μπορούσε να καταρρεύσει μετά από ένα τόσο εύκολο, φτηνό και τραγικό λάθος, που κρέμασε όλη την ομάδα. Εκείνος, έμεινε ανέκφραστος. Έβαλε το δεξί του χέρι στην καρωτίδα -όπως συνηθίζει- για να δείξει ότι οι σφυγμοί του παραμένουν οι ίδιοι.
Είχε ήδη σβήσει από τον σκληρό του δίσκο το πιο ηχηρό τσαφ της καριέρας του και έπαιζε σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Αντί να τον ενθαρρύνουν οι υπόλοιποι για να μαζέψει τα κομμάτια του, εκείνος προσπάθησε να τους ανεβάσει.
Αυτο το σπάνιο χάρισμα διαχείρισης και ελέγχου των συναισθημάτων, αυτή η ικανότητα να σβήνουν με μιας οτιδήποτε συνέβη και να κάνουν επανεκκίνηση σε κλάσματα δευτερολέπτου υπάρχει μόνο σε θρύλους του αθλητισμού. Στον Τζόκοβιτς, στον Φέντερερ, στον Λιούις Χάμιλτον, σε ρομπότ.
Όταν ο πιο έμπειρος και ο πιο άπειρος του γηπέδου καταθέτουν τέτοια ψυχική δύναμη, τότε οι ενδιάμεσοι δεν έχουν παρά να ακολουθήσουν. Να καταθέσουν ό,τι έχουν. Δεν είναι θέμα επιλογής. Σε ένα σύνολο, το αίσθημα της ευθύνης είναι κάτι που μεταδίδεται ανεξήγητα. Κάποιος ηγείται και κάποιοι ακολουθούν με τον ίδιο βηματισμό. Σαν μηχανές.
Ο φετινός ΠΑΟΚ έχει κάτι. Δεν κάνει κατοχή για την κατοχή. Δεν τρέχει για να τρέξει. Δεν ξοδεύεται άσκοπα. Δεν κυνηγάει ανεμόμυλους. Ξέρει να «διαβάζει» τις συνθήκες ενός ματς, να «διαβάζει» την ροή και τον ρυθμό σε πραγματικό χρόνο, να ζυγίζει και να ψυχολογεί καλά τον αντίπαλο και να αλλάζει πλάνο αν χρειαστεί.
Ξέρει πότε θα χτυπήσει. Πως θα χτυπήσει. Από που θα επιτεθεί. Πότε πρέπει να κάτσει πίσω. Πότε πρέπει να κάνει καθυστερήσεις. Είναι μία έξυπνη ομάδα. Και οι έξυπνες ομάδες σχεδόν πάντα τρυπάνε το ταβάνι τους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου