Παιχνίδι με αρχική ένταση και τύχη, διαφορετικά συνέπεια και υπομονή για την πρόκριση ο ΠΑΟΚ!!!

Σύγκρουση δύο βασικών δογμάτων του ποδοσφαίρου υπάρχει στον ΠΑΟΚ εν όψει του αγώνα της Πέμπτης με την Λέφσκι και για την συνέχεια που ελπίζουμε.(Γραφει  ο Τριαντάφυλλος Πετκανόπουλος)

Το βασικό που λέει ότι πρέπει μια ομάδα να προσπαθεί σε κάθε περίπτωση να παίξει το ποδόσφαιρο που σχεδιάζει ο προπονητής της και το δεύτερο που λέει ότι το καλοκαίρι παίζουμε μόνο για να προκριθούμε, με κάθε τρόπο. 

Στη Σόφια ο ΠΑΟΚ προσπάθησε να κάνει το πρώτο, αλλά σε συνδυασμό με κάποιες ατυχείς συγκυρίες την πάτησε. Την πάτησε και κινδυνεύει να χάσει τα πάντα με το καλημέρα, οπότε βγαίνει στη φόρα το δεύτερο δόγμα. Μήπως έπρεπε αυτό να ακολουθήσει ο Λουτσέσκου; Να σφίξει δηλαδή την ομάδα στο κέντρο, πχ με έναν ακόμη χαφ (πχ Κούρτις από την αρχή ή Σοάρες) αντί του Ντάντας και να κατοχυρώσει ένα καλό αποτέλεσμα αντί να την αφήσει να ανοιχτεί και να εκτεθεί; 

Θυμάμαι την Μπενφίκα στον αγώνα που ο ΠΑΟΚ την νίκησε και την απέκλεισε πριν από δύο χρόνια, στην Τούμπα. Μεγάλη καταστροφή τότε και γι’ αυτήν. Ενώ ο χρόνος τελείωνε (μετά το ’75) και έχανε με 2-0 προσπαθούσε να κάνει το παιχνίδι της με υπομονή. Το ίδιο στα 2-3 λεπτά που απέμεναν μετά το 2-1. Ούτε η παραμικρή βιασύνη, ούτε μια γιόμα. 

Η συνέχεια, της πορείας της Μπενφίκα αυτά τα δύο χρόνια και αντιστοιχα του ΠΑΟΚ δικαιώνει απόλυτα το δόγμα,ότι για να είναι μια ομάδα μεγάλη και να έχει επιτυχίες και τίτλους πρέπει να παίζει με συνέπεια το παιχνίδι της. Ούτε να το αλλάζει ούτε να το προσαρμόζει σε καταστάσεις. Ιδιαίτερα όταν αυτό το παιχνίδι έχει να κάνει με κατοχή της μπάλας και χτίσιμο επιθέσεων. Ωστόσο τότε η Μπενφίκα,που δεν αλλαξε πλάνο βρέθηκε στο χείλος του γκρεμού. Ακριβώς εκεί που είναι τώρα ο ΠΑΟΚ. 

Άρα το συμπέρασμα είναι ότι ο ΠΑΟΚ για να φτιάξει μια ομάδα πρέπει να προσπαθεί να παίξει το σχέδιο παιχνιδιού που έχει επιλεγεί. Να γίνει μια ομάδα Λουτσέσκου. Και ξέρουμε ότι οι ομάδες Λουτσέσκου αργούν να φτιαχτούν αλλά μετά είναι ασταμάτητες. Το έκανε αυτό ο Λουτσέσκου τα δύο χρόνια των νταμπλ. Μέχρι το τέλος Νοεμβρίου κέρδιζε χωρίς να παίζει καλά και μετά ήταν ανίκητη.  

Επειδή όμως η ομάδα δεν πρέπει να αποκλειστεί ούτε να χάσει από την αρχή έδαφος στο πρωτάθλημα, πρέπει να βρεί τον τρόπο να κερδίσει την Πέμπτη και να κερδίζει στο πρωτάθλημα μέχρι να φτιαχτεί. 

Θα το κάνει και φέτος; Η διαφορά είναι ότι τότε είχε φτασμένους ποδοσφαιριστές και προσωπικότητες ενώ τώρα έχει φερέλπιδες μικρούς. Μέχρι να γίνει ή να μη γίνει αυτό όμως πρέπει πρώτα αύριο οπωσδήποτε να προκριθεί.

 

Να επιβάλει παιχνίδι με υπομονή ή να παίξει μόνο για να προκριθεί;

Και εδώ μπαίνει το ερώτημα. Να προσπαθήσει και πάλι να παίξει το παιχνίδι του ή να κάνει τα πάντα για τη νίκη χωρίς να δεσμεύεται από την τακτική του;

Βεβαίως το ζήτημα αφορούσε κυρίως στον εκτός έδρας αγώνα. Αν θα πήγαινε δηλαδή πιο συντηρητικά. Στην έδρα σου θα παίξεις αναγκαστικά το σύστημά σου. Το ζήτημα για την έδρα έχει να κάνει με την υπομονή στο ‘χτίσιμο’, εφ’ όσον κυνηγάς το σκορ. Και ειδικά αν ο χρόνος αρχίζει να σώνεται. 

Το σίγουρο είναι ότι ο Λουτσέσκου θα πάει με περισσότερους παίκτες από τους παλιούς. Ποιους δηλαδή,αφου δεν έχει και πολλούς. Πρώτος και καλύτερος ο Μπίσεσβαρ. Μετά ο Λύρατζης. Κλειδί αν μπορέσει να παίξει ο Βιειρίνια. Κλειδί 2 αν θα βρουν τρόπο συνεννόησης με τον Κούρτιτς να βοηθήσει κι αυτός (χωρίς να χαλάει την ομάδα). Κλειδί 3 αν θα μπορούσε να βοηθήσει ο Τσιγγάρας. Κλειδί 4 αν οι Νάρει και Τόμας μπορέσουν να πιάσουν απόδοση και να βγάλουν ενέργεια. Και να σκοράρουν διότι μάλλον θα μοιραστούν τη θέση του σέντερ φορ. Τέλος προϋπόθεση επιτυχίας (κλειδί 5) θα είναι αν όλη η ομάδα ανεξαρτήτως τακτικής θα μπορέσει να έχει συνοχή, ισορροπία, τρεξίματα, αμυντικές καλύψεις.

 

Πέντε κλειδιά. Τα βρήκες, ξεκλείδωσες, έτρεξες, πίεσες, πέρασες ίσως και άνετα. 

Το σίγουρο επίσης είναι ότι η ομάδα θα βγάλει μεγάλη ένταση στο ξεκίνημα όπως έκανε με την Μίντιλαντ με δύο γκολ στα πρώτα 20’ και με τη Μαρσέιγ με τρείς κλασικές ευκαιρίες στα πρώτα 10’. Την δεύτερη φορά δεν μπήκαν και δεν προκρίθηκε. Τι θα γίνει αύριο; 

Υπάρχει όμως μια διαφορά. Τότε η ομάδα δεν είχε δυνάμεις για να παίξει στη συνέχεια με ενέργεια ή να κάνει νέο εικοσάλεπτο πίεσης. Τώρα έχει. Απλά τώρα έχει και δύο γκολ διαφορά να καλύψει. Υπάρχει όμως και μια ακόμη μεγαλύτερη διαφορά. Η ποιότητα του αντιπάλου που είναι υποδεέστερη. 

Εν κατακλείδι, που λένε και οι καθηγητές, πιστεύω ότι ο ΠΑΟΚ θα μπεί πολύ δυνατά, όπως με τη Μαρσέιγ και τη Μίντιλαντ, και αν βάλει 1-2 γκολ στο εικοσάλεπτο, όπως με τη δεύτερη όλα θα πάνε καλά. Με τη διαφορά πως αν δεν βάλει όπως με την πρώτη, θα έχει εναλλακτικές και ευκαιρίες και στη συνέχεια του παιχνιδιού. 

Και για να έχουμε σύγκριση με το πρωτότυπο η ενδεκάδα αυτών των αγώνων, πριν τρείς μήνες ήταν: Πασχαλάκης, Λύρατζης, Ιγκασον, Κρέσπο, Βιειρίνια, Τσιγγάρας, Κούρτιτς, Αουγκούστο, Ζίφκοβιτς, Μπίσεσβαρ, Τσόλακ (Άκμπομ), ενώ έπαιξαν και οι Καντουρί, Μιτρίτσα, Σβαμπ. 

Βλέπουμε δηλαδή ότι θα είναι αύριο οι 8/11. Με τον Τερματοφύλακα και το σεντερ φορ που είναι ανεξάρτητες θέσεις πιάνουμε τα 10/11,ενω  στη  Σοφια  ειχαμε  μονο  Ιγκασον, Αουγκουστο, Ζιφκοβιτς, Σβαμπ να  ξεκινανε(με  τον  Κουρτιτς  αλλαγη) συνεπως  συνολικα  μονο  5/11...