(απο sdna.gr)Το μαύρο κουτί του αποκλεισμού από την Λέφσκι Σόφιας άνοιξε. Πόσο σίγουρο είναι όμως ότι τα σωστά αίτια της πτώσης έχουν βρεθεί; (Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος)
Τίποτα δεν είναι πιο επίφοβο από μία απόφαση που πάρθηκε υπό την επήρεια θυμού, οργής, απογοήτευσης, απελπισίας. Τίποτα δεν είναι πιο επίφοβο από μία απόφαση που πάρθηκε υπό την επήρεια χαράς, ευτυχίας, μέθης, έκστασης.
Η σιγή ασυρμάτου μετά τον σοκαριστικό αποκλεισμό του ΠΑΟΚ από την Λέφσκι Σόφιας, μοιάζει με κάποιον που κλείνει τα μάτια και μετράει ως το 1000, δίχως να κουνηθεί από την θέση του, μέχρι να ηρεμήσει. Ως ένα σημείο είναι καλό.
Οτιδήποτε κι αν πει, πράξει, ζητήσει, υπονοήσει κάποιος τέτοια στιγμή είναι ικανό να δημιουργήσει ανάφλεξη και να πυροδοτήσει μία βόμβα με μισοσβησμένο φιτίλι.
Από την άλλη, η μη απόφαση είναι και απόφαση. Πέντε ημέρες μετά από ένα τρομακτικό βράδυ που ναρκοθετεί πολυεπίπεδα το βραχυπρόθεσμο, αλλά και το μακροπρόθεσμο μέλλον του συλλόγου, η σιγή ασυρμάτου προκαλεί αμηχανία και ανασφάλεια.
Διότι τα λόγια ερμηνεύονται. Η σιωπή όχι. Η σιωπή μπορεί να σημαίνει τα πάντα, αλλά και τίποτα μαζί. Μπορεί να σημαίνει αδιαφορία, συνθηκολόγηση, αναποφασιστικότητα, αλλά μπορεί να σημαίνει και ενδοσκόπηση, έρευνα, μελέτη, εμβάθυνση, στρατηγική επιλογή.
Ακούγεται τρελό, μα είναι αλήθεια. Στο τέλος από το προηγούμενο εντός έδρας ευρωπαϊκό παιχνίδι του ΠΑΟΚ, ο κόσμος αντάμειψε την ομάδα με ένα γενναίο, ειλικρινές, αυθόρμητο χειροκρότημα κι ας είχε αποκλειστεί από την Μαρσέιγ. Η συζήτηση, το ρεαλιστικό όνειρο ήταν ένας ευρωπαϊκός τελικός, ο Δικέφαλος απείχε δύο προκρίσεις από τα Τίρανα, σε μία υπερβατική, ανεπανάληπτη ευρωπαϊκή σεζόν!
Περίπου 120 ημέρες μετά, όλα είναι... ίσιωμα. Τίποτα δεν είναι το ίδιο, όλοι βρίσκονται στο απόσπασμα, ως «λίγοι» και «ανεπαρκείς». Το ποδόσφαιρο έχει πάντα κοντή μνήμη, αυτό το καλοκαίρι δίδαξε ότι θεωρείσαι τόσο καλός, όσο το τελευταίο σου αποτέλεσμα.
Το μαύρο κουτί του αποκλεισμού θα έπρεπε ήδη να έχει ανοίξει, αναλυθεί, αποκωδικοποιηθεί. Τα αίτια της συντριβής θα έπρεπε να είναι ξεκάθαρα. Είναι όμως;
Δεν είμαι τόσο σίγουρος ότι οι τρεις άξονες που αναλύουν τα δεδομένα (διοίκηση, τεχνικός διευθυντής, προπονητής) βρίσκονται στην ίδια σελίδα, σε ότι αφορά τα αίτια του πρόωρου ευρωπαϊκού αντίο. Κι όσο δεν υπάρχει κοινό ιατρικό ανακοινωθέν για την ασθένεια, τόσο πιο δύσκολο δύσκολο να βρεθεί και η κατάλληλη θεραπεία.
Οι δικαιολογίες δεν ωφελούν. Δεν χρειάζονται. Δεν ταιριάζουν στην περίσταση.
Ναι, όντως ο ΠΑΟΚ παρουσιάστηκε με μία νέα ομάδα που άλλαξε ριζικά μετά το καλοκαιρινό λίφτινγκ. Μα, το ίδιο ισχύει και για την Λέφσκι, η μισή της ενδεκάδα ήταν νέα αποκτήματα, πότε πρόλαβαν και βρήκαν «χημεία» αυτοί;
Ναι, όντως ο ΠΑΟΚ είχε πολλά «πιτσιρίκια» στην σύνθεση του χωρίς ευρωπαϊκές παραστάσεις, που έπρεπε να επωμιστούν δύο παιχνίδια δίχως αύριο. Ναι, αλλά ο μέσος όρος ηλικίας της Λέφσκι ήταν ακόμα μικρότερος (οριακά μεγαλύτερος από τα 23 έτη) και το προηγούμενο ευρωπαϊκό παιχνίδι των Βούλγαρων ήταν δυο χρόνια πριν!
Χώρια, που η Λέφσκι έβγαλε τα δύο ματς με την ίδια ενδεκάδα, άλλοι διαθέσιμοι δεν υπήρχαν στον πάγκο!
Ο ΠΑΟΚ είχε μόνο μία δουλειά. Να παρουσιάσει μία ομάδα που θα ήταν σε θέση να μπει στους ομίλους του Conference League. Δεν τα κατάφερε. Κι όχι απλά δεν τα κατάφερε. Δεν πλησίασε καν. Δεν δημιούργησε τις προϋποθέσεις για να φτάσει κοντά. Δεν άξιζε να κάνει ούτε το πρώτο βήμα. Κι αυτό δεν γίνεται να περάσει έτσι.
Ο ΠΑΟΚ βρίσκεται μπροστά σε ένα μεγάλο σταυροδρόμι και αυτή τη στιγμή καλείται να απαντήσει σε πολύ βασικά ερωτήματα. Ο προπονητής του -ας πούμε- εκφράζεται από αυτό το ρόστερ όπως έχει δομηθεί; Το πιστεύει; Πιστεύει ότι με δουλειά, χρόνο, προπονήσεις, θα φτάσει να διεκδικεί πράγματα ή νιώθει αιχμάλωτος από επιλογές που και ο ίδιος ενέκρινε; Νιώθει ότι χρειάζεται ενίσχυση, κι αν ναι, που; Και με τι είδους παίκτες;
Ο τεχνικός διευθυντής -ας πούμε. Πιστεύει στους παίκτες που έφερε; Πιστεύει ότι μπορούν να επωμιστούν τα βάρη, τις προσδοκίες, τις απαιτήσεις της φανέλας; Πιστεύει ότι ήταν σωστά deal, πιστεύει ότι αποτελούν επενδύσεις και όχι τζογάρισμα; Πιστεύει ότι το μοντέλο αυτό ταιριάζει σε ένα κλαμπ με την ψυχοσύνθεση, το DNA, το ύφος και την ιστορία του ΠΑΟΚ; Πιστεύει ότι η υπάρχουσα τεχνική ηγεσία μπορεί να υπηρετήσει αυτή την διαδικασία μετάβασης;
Υπάρχει το κέφι, η διάθεση, η πίστη, η θετική διάθεση, η όρεξη, η εμπιστοσύνη; Διότι, αν δεν υπάρχουν, τίποτα καλό δεν μπορεί να προκύψει.
Και κάπου εκεί πάμε και στο διοικητικό κομμάτι. Μπορεί κάποιος να συγχωρήσει το ντεφορμάρισμα, την κακή απόδοση, την κακή περίοδο, ακόμα και την αγωνιστική / ποιοτική ανεπάρκεια.
Μπορεί όμως να κάνει τα στραβά μάτια, όταν κάποιοι βάζουν τον εαυτό τους, πάνω από το σύνολο; Μπορεί να δικαιολογήσει βεντετισμούς, απειθαρχίες, μούτρα, νεύρα; Μπορεί να ανέχεται στραβά βλέμματα, λόγια, ψιθύρους, υφάκια;
Είναι ανεπίτρεπτο ένας παίκτης να παίζει προκλητικά στο όριο της αποβολής στα τρία τελευταία επίσημα ματς του κλαμπ (τελικός κυπέλλου και τα δύο ματς με την Λέφσκι).
Είναι προκλητικό ένας παίκτης (που στα πλέι-οφ πήγε να πλακωθεί με την εξέδρα) να παίρνει κίτρινη για διαμαρτυρία και στα δύο ματς με τους Βούλγαρους και μετά να μανουριάζει με συμπαίκτες του.
Είναι αδύνατον, ο αρχηγός και ο πιο έμπειρος παίκτης να «κρεμάει» και να αφήνει την ομάδα του με εννιά παίκτες, επειδή έχει νεύρα (με οτιδήποτε) και θέλει να τα ξεσπάσει στον διαιτητή.
Η ενημέρωση για την πειθαρχική επίπληξη που δέχθηκαν οι Αουγκούστο, Βιεϊρίνια, Κούρτιτς για την αντιεπαγγελματική τους συμπεριφορά είναι ένα βήμα προς την σωστή κατεύθυνση, ένα δείγμα πως δεν μπορεί ο καθένας να κάνει ότι του καπνίσει.
Και τώρα τι; Αυτή είναι μία καλή ερώτηση για όλους. Ο κόσμος ζητά μεταγραφές, νέα πρόσωπα, ποιότητα, ενίσχυση, όμως ξεχνά ότι ο ΠΑΟΚ αυτή τη στιγμή έχει 35 ενεργά συμβόλαια (!), μεγάλη δυσκολία να απαλλαγεί από πολλά από αυτά, χώρια που «έκαψε» ήδη όλα τα προσδοκώμενα ευρωπαϊκά έξοδα, κινδυνεύει -αν δεν προσέξει- να ξαναμπεί χοντρά μέσα σε ότι αφορά το FFP, το οποίο υπάρχει ακόμα δεν εξαφανίστηκε.
Με άλλα λόγια; Έσφιξε. Έσφιξε πολύ. Σε όλα τα επίπεδα.
Ο Δικέφαλος θα χρειαστεί δημιουργική σκέψη και πρακτική από όλους για να ξεπεράσει τις νάρκες που η ίδια ομάδα έβαλε στον διάβα της. Κυρίως όμως θα χρειαστεί ειλικρίνεια, δέσμευση, πείσμα και ενότητα. Δίχως αυτά, η επόμενη ημέρα δεν μπορεί να έχει φως…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου