(απο sdna.gr)Ο Λύρατζης, ο Κουλιεράκης, ο Τσαούσης και η αγωνιστική τους φιλοσοφία, οριοθετούν το πέρασμα από τον παλιό, στον νέο ΠΑΟΚ. (Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος)
Το παρουσιαστικό του σου κρύβει τον ήλιο. Θεριό. Παλίκαρος. Κρητίκαρος. Παλικάρι, κοντά δυο μέτρα, σαν... θαυμαστικό. Από αυτούς που κάθονται πίσω και λες μέσα ότι του «με αυτόν δεν θα περάσει τίποτα».
Ναι, αλλά σώμα, μπόι, άλμα, δύναμη, τσαμπουκά, κορμοστασιά έχουν διαχρονικά το 99% των κεντρικών αμυντικών που παίζουν μπάλα. Για να ξεχωρίσεις, πρέπει να έχεις αυτό το… κάτι.
Το πρώτο πράγμα που μου εκμυστηρεύτηκε ένας άνθρωπος που τον ξέρει σαν κάλπική δεκάρα, πολύ πριν κάνει το επίσημο ντεμπούτο του με την ανδρική φανέλα του ΠΑΟΚ, δεν είχε να κάνει ούτε με το φιζίκ, ούτε τον χαρακτήρα του.
«Στο λέω εμπιστευτικά, μεταξύ μας. Ο μικρός έχει την καλύτερη διαγώνια 35άρα μπαλιά στην Ελλάδα. Δεν υπερβάλλω καθόλου. Θα το δεις».
Ομολογώ ότι παραξενεύτηκα. Ήταν μια φράση που την κράτησα μέσα μου, περιμένοντας να την δω.
Στις πρώτες εμφανίσεις του Κωνσταντίνου Κουλιεράκη με τα «μεγάλα παιδιά» είδαμε όλα τα προβλεπόμενα: Δύναμη, τσαμπουκά, θράσος, θάρρος, άλμα, κερδισμένες μονομαχίες, αλλά και λάθη απειρίας.
Στο «Καραϊσκάκης» είδαμε και το άλλο. Το… ντεσού. Αυτό που ξεχωρίζει έναν καλό κεντρικό αμυντικό, από έναν κεντρικό αμυντικό που έχει το potential να φτάσει πολύ ψηλά.
Το γκολ του Κάλεντ Νάρεϊ είναι από την αρχή έως το τέλος, ένα κομψοτέχνημα, σχεδιασμένο στην εντέλεια. Η μπάλα πέρασε πόδι - πόδι από όλους τους παίκτες. Πήγε μπροστά, πίσω, δεξιά, αριστερά. Πήγε διαγώνια, πήγε στην αδύναμη πλευρά, πήγε σε συνδυασμό πτέρυγας, πήγε στα δίχτυα.
Η πιο ριψοκίνδυνη από όλες τις πάσες, αυτή που δημιούργησε το ρήγμα και κατεύθυνε την επίθεση ήταν μία 35άρα διαγώνια μπαλιά ακριβείας από το αριστερό - διαβήτη του Κουλιεράκη. Ήταν αυτό που αποκαλούν οι Γάλλοι ζαχαροπλάστες «Crème De La Crème». Ο αφρός. Η υψηλή τέχνη.
Δείτε το
Στο πρώτο του ντέρμπι σε ένα γήπεδο που κάνει ακόμα και πολύ σκληρούς τύπους, να λυγίζουν ο μικρός ήταν μπετόν. Η μετοχή του που ήταν ήδη ψηλά, έκανε ένα ακόμα limit-up.
Στο πρόσωπο του Κουλιεράκη, καθρεφτίζεται ολόκληρη η νέα ποδοσφαιρική φιλοσοφία του ΠΑΟΚ. Όλοι οι πίσω ξέρουν πια μπάλα. Ο Κοτάρσκι ξέρει μπάλα. Ο Λύρατζης ξέρει μπάλα. Οι δύο στόπερ ξέρουν μπάλα. Ο Τσαούσης ξέρει μπάλα.
Κι αυτό κάνει τον ΠΑΟΚ να ξεκινά τις επιθέσεις του από πολύ χαμηλά και να χτίζει με μεγαλύτερη ασφάλεια. Στην πρώτη φάση του ματς, ακριβώς μετά την σέντρα, ο Δικέφαλος προσκάλεσε τον αντίπαλο να ανέβει ψηλά να πρεσάρει και με ένα διαδοχικό σερί επαφών με την μία έφτασε να έχει προϋπόθεση για τελική με καθαρό οπτικό πεδίο.
Ο Ελ-Καντουρί σημάδεψε αντίπαλο και κέρδισε μόνο ένα κόρνερ , όμως στο ξεκίνημα της επανάληψης ο Νάρεϊ σημάδεψε πλαϊνό δίχτυ.
Δύο πανομοιότυπες φάσεις που δείχνουν το ποδόσφαιρο που διδάσκει ο Λουτσέσκου. Προσκαλεί τον αντίπαλο ψηλά και με σωστό spacing και πάσες της μιας επαφής ψάχνει να βρει την «τρύπα». Ό,τι πιο μοντέρνο θα βρει κανείς σε ποδοσφαιρική φιλοσοφία σήμερα.
Μόνο που είναι ένας τρόπος που εγκυμονεί κινδύνους. Είναι ρισκαδόρικος, απαιτεί τέλεια οργάνωση, εκτέλεση, εφαρμογή. Όταν ο ΠΑΟΚ βραχυκύκλωσε στο build-up στο τέλος του πρώτου μέρους δέχθηκε αφόρητη πίεση, φάσεις, γκολ.
Όταν δώρισε κατοχές ψηλά, κινδύνευσε σοβαρά. Το ισοζύγιο όμως ήταν θετικό. Ο ΠΑΟΚ κέρδισε περισσότερα από όσα έχασε. Μία ενδιαφέρουσα κεντρική ιδέα παιχνιδιού, που για να υποστηριχθεί και να εξελιχθεί χρειάζεται παιχνίδια, αυτοματισμούς, χημεία.
Ο Λύρατζης, ο Κουλιεράκης, ο Τσαούσης δεν ανήκουν απλώς στης Πόλης τα παιδιά τα παινεμένα. Εκφράζουν έναν νέο τρόπο ποδοσφαιρικής σκέψης, οριοθετούν το πέρασμα από τον παλιό, στον νέο ΠΑΟΚ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου