Ο ευφυής και ευφάνταστος ΠΑΟΚτσής κατά καιρούς έχει σκαρώσει συνθήματα με τους πάντες και τα πάντα. Έχει πειράξει αντιπάλους, έχει «ευχηθεί» σε διαιτητές, σε επόπτες, σε προέδρους, σε αντιπροέδρους, σε παράγοντες, τα έχει βάλει με Θεούς και δαίμονες, με ΦΙΦΑ, ΟΥΕΦΑ, ΕΠΟ, με κυβερνήσεις και δεν συμμαζεύεται, έχει έρθει κόντρα με τα στοιχεία της φύσης, με τον καιρό, την βροχή, τον αέρα, το χιόνι με ότι κινείται ή παραμένει ακίνητο.
Ήγγικεν λοιπόν η ώρα που θα πρέπει να σκαρφιστεί κάτι και για αυτό το Μουντιάλ, που λες και το έκανε επίτηδες, ήρθε και κατσικώθηκε στις αρχές του χειμώνα για να κόψει την φόρα του ΠΑΟΚ, στο μοναδικό σημείο της σεζόν που «κόλλησε» τρεις νίκες και ισάριθμες σούπερ εμφανίσεις μαζί.
Διότι, καλό το Παγκόσμιο Κύπελλο, όμως μας άφησε με την απορία. Τελικά ποιος είναι ο πραγματικός ΠΑΟΚ; Αυτός που εμφανίστηκε στις 10 πρώτες αγωνιστικές ή μήπως αυτός της τελευταίας εβδομάδας;
Τι ήταν αυτό στα τρία τελευταία κολλητά παιχνίδια με ΠΑΣ Γιάννινα, Ιωνικό, Βόλο, με τις ισάριθμες καθαρές νίκες που ήρθαν με στρωτό, κυριαρχικό, ορθολογικό, ποιοτικό ποδόσφαιρο;
Ήταν άραγε «σκηνές από τα προσεχώς» ή μία αναλαμπή που κράτησε λίγο και θα σβήσει, εξαιτίας της διακοπής;
Άραγε βρέθηκε εδώ μία συνταγή, ένας μπούσουλας, μία φόρμα που μπορεί να μας οδηγήσει κάπου καλύτερα στο μέλλον ή απλώς προέκυψε μία τυχαία σειρά αποτελεσμάτων, χάρης στην απόδοση της μιας νύχτας κάποιων παικτών;
Υπάρχει πια ένα μοτίβο, πάνω στο οποίο μπορεί να πατήσει ο Δικέφαλος ή ήταν μία συγκυριακή τριάδα αγώνων απέναντι σε αντιπάλους, που παράτησαν γρήγορα τα παιχνίδια, που δεν τους βγήκαν από νωρίς;
Η αλήθεια λοιπόν είναι ότι... δεν υπάρχει καμία σίγουρη και δεδομένη αλήθεια. Διότι, για να βγουν ασφαλή συμπεράσματα, θα πρέπει να υπάρχει μεγαλύτερο δείγμα από αυτή την τριάδα αγώνων, που θύμισε κάτι από την χρονιά του νταμπλ, ως προς τον άνεμο υπεροχής, κυριαρχίας, επιβλητικότητας, άνεσης, φρεσκάδας που έβγαλε η ομάδα στο γήπεδο.
Η φόρα κόπηκε, όμως υπάρχει η βάσιμη προσδοκία, η πίστη, η ελπίδα ότι η κεκτημένη ταχύτητα θα φέρει γκάζια στην επανεκκίνηση και τον ΠΑΟΚ να συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε. Και για να μην είμαστε και μηδενιστές, είναι καλύτερο να κουβαλάς σε αυτή την διακοπή των 38 ημερών την ευφορία των τριών συνεχόμενων νικών, παρά την εσωστρέφεια, την γκρίνια, την μίρλα ισάριθμων αποτυχιών.
Αυτό που είναι σίγουρο, πάντως, είναι κάτι άλλο. Είναι τόσο νωρίς ακόμα στην σεζόν που δεν έχουμε δει ακόμα τίποτα. Όποια ομάδα φτάσει ως τον τελικό κυπέλλου, στο δεύτερο μισό της σεζόν θα κληθεί να δώσει 7 παιχνίδια στον θεσμό (εκ των οποίων τα έξι μέχρι τα τέλη Φλεβάρη), 13 για τον δεύτερο γύρο της Super League και άλλα 10 για τα πλέι-οφ (συνολικά 30 δηλαδή) χοντρικά μέσα σε τέσσερις μήνες. Υπενθυμίζω ότι στους τέσσερις πρώτους μήνες της σεζόν, ο ΠΑΟΚ έδωσε ακριβώς τα μισά (15).
Εύκολα γίνεται λοιπόν αντιληπτό πως δεν έχουμε δει ακόμα τίποτα. Όχι μόνο γιατί έχουμε διανύσει περίπου το 1/3 του πρωταθλήματος, αλλά διότι στο δεύτερο μισό της σεζόν η επιβάρυνση θα είναι πολύ μεγαλύτερη, αφού οι επίσημες υποχρεώσεις θα είναι συχνότερες, αλλά και με μεγαλύτερο δείκτη δυσκολίας / κρισιμότητας.
Ο ΠΑΟΚ με ένα ματς την εβδομάδα έβγαλε πολλούς μυϊκούς τραυματισμούς στο πρώτο μισό της σεζόν, ως εκ τούτου θα πρέπει να «ζυγίσει» πολύ καλά το είδος της προετοιμασίας που θα κάνει στην χειμερινή διακοπή, τον όγκο και το είδος προπόνησης που θα επιλέξει, αλλά και να επαναξιολογήσει το ρόστερ του για να βρει τον τρόπο να βγάλει το δεύτερο μισό, χωρίς να βγάλει ποσοτικό και ποιοτικό έλλειμμα.
Κι αυτό σημαίνει έγκαιρες και στοχευμένες κινήσεις. Οι τρεις σερί νίκες στο τέλος, δεν πρέπει επουδενί να κρύψουν τις ακαθαρσίες κάτω από το χαλάκι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου