Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία...

(απο sdna.gr)Η παρουσίαση του βιβλίου «Double» από τον Ραζβάν Λουτσέσκου επί αθηναϊκού εδάφους έκρυβε αμέτρητες σημειολογικές προεκτάσεις. Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος…

Μα καλά, αυτοί αυτοί οι… πανηγυρτζήδες ακόμα το νταμπλ του 2019 γιορτάζουν; Στο 2024 μπαίνουμε, εκεί έχουν κολλήσει αυτοί?

Ναι, αλλά… όχι.

Διότι εκείνο το νταμπλ ήταν απλά η αφορμή. Βασικά, το ποδόσφαιρο είναι απλά η αφορμή.

Μία τέτοια παρουσίαση βιβλίου σε αλλοτινές εποχές, όχι πολύ μακρινές, θα  γινόταν σε κάποιο πατάρι, κάποια υπόγα ή κάποια «γιάφκα» της Αθήνας. Μόνο μεταξύ ορκισμένων πιστών που δεν θα κιότευαν από τον φόβο ενός πιθανού «πεσίματος».

Αυτή τη φορά, έγινε υπό το φως λαμπερών πολυελαίων, το πόδι βυθιζόταν στο παχύ χαλί της αίθουσας από το ξενοδοχείο Grand Hyatt, που αποτελεί συχνά - πυκνά το λημέρι του ΠΑΟΚ στα αθηναϊκά εδάφη.

Μία συνηθισμένη παρουσίαση βιβλίου είθισται να συγκεντρώνει αυτό που λέμε πνευματική ελίτ, διανοούμενους, στοχαστές και εκπροσώπους τύπους. Μόνο που αυτή δεν ήταν μία συνηθισμένη παρουσίαση. Ούτε ετούτο ένα συνηθισμένο βιβλίο.

Η αίθουσα ήταν γεμάτη. Διότι, το «ΠΑΟΚίζειν» εντός του αθηναϊκού εδάφους δεν είναι πια μία διαδικασία όπως το κρυφό σχολείο, αλλά μία στάση ζωής που σε κάνει να κυκλοφορείς με αυτοπεποίθηση και υπερηφάνεια σε εδάφη πολύ μακρινά από τις ιστορικές και φυσικές ρίζες του συλλόγου.

Στην αίθουσα μπορούσες να δεις τους πάντες. Από παλιά... πετσιά, μέχρι πιτσιρικάδες που ήρθανε σκαστοί από την… σχολική γιορτή.

Από παλιούς «τεσσεράκηδες» και νυν κουστουμάτους ασπρομάλληδες, μέχρι μέλη του νεοσύστατου συνδέσμου φίλων ΠΑΟΚ «Κατσάβραχα» που έκανε κατάληψη στα νταμάρια της Καισαριανής για τον αγώνα με την Κηφισιά.

Από «bon viveuer» που μπαινοβγαίνουν στα παλάτια των γαλαζοαίματων, όπως ο ιδρυτής του εκδοτικού οίκου «Φερενίκη» Χρήστος Ζαμπούνης, μέχρι τύπους παλαιστινιακά και μαύρα μπλουζάκια με πορτοκαλί αστέρι.

Από οικογενειάρχες που πήραν τα παιδιά τους σε μία ιδιότυπη τελετή μύησης, μέχρι γυναίκες και πάσης λογής οπαδικούς… μετανάστες, όπως ο ιδρυτής του Virtual ΠΑΟΚ, Νίκος Βερβερίδης.

Μία σύνθεση που δείχνει τον βαθμό διείσδυσης του Δικεφάλου στην τοπική κοινωνία που άλλοτε αποτελούσε αφιλόξενο μέρος για να ανθίσει ο σπόρος του.

Μία  σύνθεση που φανερώνει ότι ο ΠΑΟΚ δεν είναι μία mainstream μόδα που κάνει τον κύκλο της λόγω περιστασιακών επιτυχιών, αλλά μία εξελικτική διαδικασία, ένας «ιός» που εξαπλώνεται ταχύτατα σε κάθε κοινωνική και ταξική διαστρωμάτωση.

Και σκουφιά. Πολλά σκουφιά. Ένας άτυπος κωδικός υποδοχής, ευχαριστίας, ευγνωμοσύνης προς το τιμώμενο πρόσωπο, κάποιον «one of us», όπως ακούστηκε από την αίθουσα μόλις πάτησε το πόδι του σε μία αίθουσα που αίφνης άρχισε να θυμίζει και να μυρίζει «Τούμπα».

Στην ιστορική του διαδρομή, θαρρεί κανείς πως όλοι οι προπονητές του ΠΑΟΚ σε όλα τα αθλήματα (με εξαίρεση τον Άγγελο και τον Σούλη που αποτελούν δύο ιστορικές εξαιρέσεις) αποτελούσαν έναν άτυπο ταξικό εχθρό του κόσμου του.

Κόουτς όπως ο Σάκοτα και ο Ντούντα δεν άντεξαν πάνω από δυο χρόνια, ο Λόραντ που έφερε το πρώτο πρωτάθλημα έφτασε άπειρες φορές ένα βήμα πριν την παραίτηση ή την απόλυση, ο Σάντος ήταν ο «καρπουζάς από το Εστορίλ».

Προπονητές με ευρωπαϊκούς τίτλους όπως ο Μπλάζεβιτς ή ο Πέτροβιτς έφυγαν νύχτα, ποδοσφαιρικοί ογκόλιθοι όπως ο Χάαν, ο Ίσραελ, ο Στέφενς και ο Μπλαχίν, απομυθοποιήθηκαν και σχεδόν κυνηγήθηκαν και άλλοι που πέτυχαν όπου κι αν εργάστηκαν όπως ο Μπάγεβιτς, ο Αμπέλ Φερέιρα δεν κόλλησαν σε αυτό το ιδιαίτερο οικοσύστημα.

Μέχρι που εμφανίστηκε εκείνος. Εμφανίστηκε τυχαία, επειδή «οι παλιότερες διαπραγματεύσεις του με τον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ κατέληξαν σε ναυάγιο», όπως αναφέρει ο ίδιος στο βιβλίο «Double» που… φιλοτέχνησε ο Κώστας Βασιλόπουλος. Ένα τερτίπι της μοίρας, μία τυχαιότητα που προκάλεσε αυτή την καρμική συνύπαρξη που άλλαξε τον ρουν της ασπρόμαυρης ιστορίας.

Δεν υπήρξε ποτέ καθολικά αποδεκτός. Ποτέ. Ίσως ούτε και τώρα! Κέρδισε το πιο δύσπιστο κοινό του κόσμου μέρα με την ημέρα. Ακόμα το κάνει.

Στην σύντομη ομιλία του, ο Ράζβαν Λουτσέσκου θυμήθηκε ένα περιστατικό μετά από ένα παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό, όπου κάποιος τον έφτυσε, αλλά τόνισε ότι ακόμα και η χειρότερη εμπειρία μπορεί να αποτελέσει «σχολείο», αν ξέρεις / μπορείς να την ερμηνεύσεις σωστά. Εξάλλου, στην Ελλάδα, όπως είπε στον πρόλογο του: «ξέρω πολύ καλά ότι σήμερα είσαι Θεός, αύριο άχρηστος, μεθαύριο πάλι καλός και σε λίγες ημέρες και πάλι ανίκανος».

Χωρίς να πει πολλά, παρέδωσε μαθήματα ηγεσίας, βγάζοντας τον εαυτό του μονίμως έξω από την εξίσωση: «Το μεγαλύτερο μέρος της επιτυχίας ανήκει στον Ιβάν Σαββίδη, αλλά σε αυτήν συνέβαλλε τα μέγιστα μέχρι και ο τελευταίος εργαζόμενος στην κουζίνα της Νέας Μεσήμβριας».

Διότι αυτό που μετράει σε ένα γκρουπ είναι να βλέπουν όλοι στην ίδια κατεύθυνση, να βρίσκονται όλοι στην ίδια σελίδα του βιβλίου.

Φανέρωσε μικρά μυστικά από το άβατο των αποδυτηρίων του, πως κάνει τους παίκτες του να χαλαρώσουν και να αποβάλλουν το άγχος και την ένταση, με το αμίμητο: «all the players like these… μ@λ@κίες» και διηγήθηκε μία ιστορία αληθινό μάθημα ζωής για τις... γυναίκες: «Το πρωινό πριν από το κρίσιμο παιχνίδι με την ΑΕΚ στην Αθήνα μιλούσα στο τηλέφωνο με την γυναίκα μου και μου είπε ότι αν ήθελα σεξ το βράδυ μαζί της θα έπρεπε να κερδίσω την ΑΕΚ!

Πήγα στα αποδυτήρια και είπα στους παίκτες ότι πρέπει για πρώτη φορά να παίξουν και για μένα, τους εξήγησα και το λόγο. Όλοι έσκασαν στα γέλια. Χαλάρωσαν. Το κλίμα έφτιαξε. Δεν κερδίσαμε τελικά, το ματς έληξε 1-1, όμως επειδή είχαμε την αποβολή του Λέο Ζαμπά από το πρώτο μέρος ήταν σαν να κερδίσαμε. Έτρεξαν σαν τρελοί, σκίστηκαν, τα έδωσαν όλα. Πηγαίνοντας στην αίθουσα του μασάζ για να συγχαρώ τους φυσιοθεραπευτές βλέπω τον Μαουρίσιο πεθαμένο από την κούραση να μου λέει: Κόουτς, κι εμένα η γυναίκα μου, το ίδιο μου είπε»!

Δεν θυμάμαι ποτέ τόσο ζεστό, καθολικό, ειλικρινές και παρατεταμένο χειροκρότημα σε προπονητή: «Ούτε η Μαρία Κάλλας δεν πήρε τέτοιο», σχολίασε από μικροφώνου ο κοσμοπολίτης Χρήστος Ζαμπούνης.

Είδα και πολλά… σκουπιδάκια στα μάτια. Ίσως έφταιγε ο εξαερισμός της αίθουσας -δεν ξέρω.

Το «Double PAOK» από τις εκδόσεις Φερενίκη είναι μία συναρπαστική αφήγηση του Ραζβάν Λουτσέσκου με ανέκδοτες ιστορίες από μία σεζόν που στο τέλος της τον έκανε να κλάψει για δεύτερη και τελευταία μέχρι σήμερα φορά στην ζωή του μέσα στα γήπεδα.

Μέχρι την… επόμενη.

Θαρρώ πως, κάπου πήρε το μάτι μου ένα τεφτέρι του Κώστα Βασιλόπουλου με σκόρπιες σημειώσεις από παιχνίδια της φετινής σεζόν…