(από sdna.gr) Ο Ιβάν Σαββίδης δεν ξέρει από λόγια. Μόνο από πράξεις. Υλοποιεί το #keeppaokalive και δίνει για μία ακόμα φορά το φιλί της ζωής στον ΠΑΟΚ, αυτή τη φορά με αποδέκτη το τμήμα μπάσκετ.
Είναι ψυχοπονιάρηδες. Αγαπάνε βαθιά με όλη την δύναμη της ψυχής τους. Χωρίς όρια και όρους. Χωρίς να ψάχνουν για ανταπόδοση.
Είναι φιλότιμοι. Αν τους τσιγκλίσεις, αν πατήσεις ευαίσθητη χορδή, μπορείς να τους πάρεις ακόμα και το παντελόνι που φοράνε.
Είναι κιμπάρηδες. Αν σου τάξουν κάτι, θα το κάνουν πράξη ο κόσμος να χαλάσει. Μαζί τους δεν χρειάζεσαι συμβόλαιο. Ο λόγος, η χειραψία αρκεί. Είναι ότι πιο ιερό έχουν.
Η «ράτσα» είναι πια σπάνια, τείνει να εκλείψει. Το καλούπι έχει σπάσει. Για την ισορροπία της φύσης, αυτοί που γεννιούνται έτσι, συνήθως είναι... μπατιράκια. Θέλουν, αλλά δεν μπορούν. Κι όπως συμβαίνει συνήθως, ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος. Στην περίπτωση του όμως, όλα αυτά συνοδεύτηκαν και με οικονομική ευμάρεια που δεν ήρθε μόνη της, αλλά μετά από ιδρώτα. Πολύ ιδρώτα.
Ο πολύς ο κόσμος ξέρει μόνο το εξωτερικό του περίβλημα. Τον πλούσιο, τον φραγκάτο, τον κονομημένο Ιβάν. Τον πανίσχυρο επιχειρηματία, τον πολυπράγμονα στιβαρό μπίζνεσμαν. Τον πρόεδρο του ΠΑΟΚ. Αυτό. Τέλος!
Υπάρχουν όμως (πια) αμέτρητα καταγεγραμμένα περιστατικά. Τα ξέρουν λίγοι, ελάχιστοι, μετρημένοι. Μόνο οι αυτόπτες ή οι αυτήκοοι μάρτυρες. Δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ του να διαφημίσει ή να «πουλήσει» την φιλανθρωπία, την αγαθοεργία, την ανθρωπιά του κι ας ήξερε ότι αυτό θα φτιασίδωνε το προφίλ του, που λερώθηκε από μία... φωτογραφία. Αυτοί που ξέρουν, ξέρουν. Αυτό (του) αρκεί.
Ο ΠΑΟΚ δεν ήταν τίποτα διαφορετικό. Ήταν κι αυτός ένα ρακένδυτο προσφυγάκι, με καταδικασμένο μέλλον. Μία πληγωμένη, ταλαιπωρημένη, βασανισμένη ψυχή, που είχε υποφέρει τα πάνδεινα. Ο Ιβάν τον πήρε στην προστατευτική αγκαλιά του και δεν τον άφησε ποτέ ξανά να νιώσει ανασφάλεια για το μέλλον.
Έκανε τα χρέη του, δικά του χρέη. Έκανε τα «θέλω» του, δικά του «πρέπει». Επούλωσε τις πληγές του και τον βοήθησε να ανοίξει ξανά τα φτερά του, όπως ποτέ άλλοτε. Τον δίδαξε και διδάχθηκε από αυτόν. Βίωσε συναισθήματα τόσο μεγαλειώδη, που δεν πίστευε ότι υπήρχαν. Η ψυχή του αγαλλίασε. Κι ως γνωστόν, η Σωτηρία της ψυχής, είναι πολύ μεγάλο πράγμα.
Αυτός ο σκληρός και βλοσυρός μεγιστάνας γίνεται μαλακός σαν... χαβίτς (σ.σ. παραδοσιακό ποντιακό έδεσμα με αλεύρι και τυρί) πριν από κάθε παιχνίδι του ΠΑΟΚ, όταν στέκει έξω από το λεωφορείο σαν το πιο ταπεινό παιδάκι που περιμένει τα ινδάλματα του για να αγκαλιάσει στοργικά ένα-ένα τα μέλη της αποστολής, πριν χαθεί διακριτικά για να υπομείνει σιωπηλά ακόμα ένα αυτομαστίγωμα, μακριά από αυτό που αγαπάει. Μακριά από το σπίτι του και τα «παιδιά» του.
Την ίδια τρέλα για τον ΠΑΟΚ την έχει μεταδώσει και στον γιο του τον Γιώργο, που μοιάζει φτιαγμένος από τα ίδιο υλικό...
Αυτός ο στοργικός πατέρας πως θα μπορούσε να ξεχωρίσει τα δάχτυλα του χεριού του; Πως θα μπορούσε να αφήσει την σάρκα εκ της σαρκός του να υποφέρει, να μαραζώνει, να λιώνει;
Αν δεν υπήρχε ο Ιβάν, το τμήμα του μπάσκετ -όπως το ξέρουμε σήμερα- πιθανώς να βρισκόταν ήδη στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Θα το θύμιζαν μόνο κάποιες ξεθωριασμένες φωτογραφίες με στιγμές δόξας και ορισμένες αραχνιασμένες αναμνήσεις. 500-600-700; Όσα χρειαζόταν.
Συνεχείς ενέσεις ρευστότητας την τελευταία τριετία για να σβηστούν (κάποια από) τα χρέη και το τμήμα να συνεχίζει να αναπνέει. Χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Δεν ήταν δανεικά, ούτε λεφτά που έγιναν μετοχές. Ήταν ακόμα μία δωρεά. Ως, συνήθως μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.
Είπαμε. Αυτοί που ξέρουν, ξέρουν.
Αλήθεια, γιατί σας προκαλεί έκπληξη που ο Ιβάν Σαββίδης ανέλαβε και πάλι να σώσει από βέβαιο βιολογικό θάνατο, το τμήμα μπάσκετ του ΠΑΟΚ;
Κάποτε πλήρωσε σε ένα μεσημεριανό τσάι, 11 εκατομμύρια. Ήταν χρέη που δημιούργησαν άλλοι.
Εδώ και τρία χρόνια βάζει το χέρι στην τσέπη για να μειώσει το χρέος που δημιούργησαν άλλοι, πριν μια δεκαετία στην ΚΑΕ. Δίχως να είναι δική του.
Κι αφού από τον τίτλο πιάσαμε τα λαϊκά άσματα, θα μπορούσε αυτό το βράδυ να τραγουδά «μια ζωή πληρώνω αμαρτίες αλλονών».
Χωρίς παράπονο όμως. Με περηφάνια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου