«Τι όνειρο μπορεί να είδε ο Πάμπλο»; «Τι είδους πειράματα είναι αυτά απέναντι στην ομάδα που δεν χαρίζει στον Άγιο της νερό μέσα στο γήπεδο»; «Τώρα ήταν ανάγκη να αλλάξει το σύστημα»; Τα social media πλημμύρισαν από τέτοιου είδους απονενοημένες ασπρόμαυρες κραυγές άγχους, απορίας, τρόμου με το που έγιναν γνωστές οι ενδεκάδες των δύο ομάδων.
Όχι, δεν είχε δει κανένα περίεργο όνειρο ο Πάμπλο. Ούτε είχε κοιμηθεί με γεμάτο στομάχι. Δεν ήταν μια έμπνευση της στιγμής, ούτε μία εσωτερική φωνή που του υπέδειξε να δοκιμάσει κάτι που γενικά δεν τον πρεσβεύει σαν άνθρωπο του ποδοσφαίρου.
Ήταν μία ιδέα που του σφηνώθηκε στο μυαλό τις τελευταίες ημέρες. Ήταν ένα μυστικό που έμεινε καλά κρυμμένο στα αποδυτήρια, κι αυτό περιποιεί τίτλο τιμής για τα στεγανά. Ο Βιεϊρίνια ήξερε πολύ καλά το βράδυ του Σαββάτου πριν κοιμηθεί ότι θα παίξει δεξιός στόπερ. Δεν ένιωσε άνετα, ούτε βολικά, αλλά το έκανε. Ο Ομάρ ήξερε από το βράδυ του Σαββάτου ότι σε αυτόν τον τακτικό σχηματισμό θα έπρεπε να κάνει για λίγο τον Τζόλη. Του ακούστηκε περίεργα. Αλλά το υποστήριξε. Με το δικό του στιλ.
Ο Πέδρο Μαρτίνς θα πρέπει να ένιωσε έκπληξη μόλις είδε την ενδεκάδα του ΠΑΟΚ. Οι παίκτες του το ίδιο. Το τελευταίο που θα περίμενε ήταν ένα σύστημα καθρέφτης. Ό,τι τακτική ομιλία είχε κάνει, ό.τι scouting reports είχε για τον ΠΑΟΚ ήταν πια άχρηστα. Θα έπρεπε όλοι να αυτοσχεδιάσουν. Βλέποντας και κάνοντας. Ένα γκολ από τα αποδυτήρια για τους ασπρόμαυρους.
Ο Πάμπλο δεν το γουστάρει το σύστημα με τους τρεις πίσω. Δεν το πάει. Δεν τον εκφράζει. Δεν το έπαιξε ποτέ, ούτε σαν παίκτης, ούτε σαν προπονητής. Ήταν το πρώτο πράγμα που άλλαξε, όταν πήρε την σκυτάλη από τον Αμπέλ Φερέιρα. Ωστόσο, του πιστώνεται η προπονητική ευελιξία πως το τόλμησε για πρώτη φορά σε ματς που «έκαιγε». Σε ματς που αν χανόταν, η ευθύνη θα πήγαινε όλη πάνω του για αυτή την έμπνευση που είχε. Ήταν η πρώτη φορά που αιφνιδίασε τόσο πολύ, η πρώτη φορά που έκανε κάτι τόσο απρόβλεπτο. Έπιασε. Πρέπει να του πιστωθεί.
Κι όμως αυτό που κατέληξε σε τακτικό θρίαμβο, θα μπορούσε να αποτελέσει εκατόμβη. Μέχρι το ημίωρο, ο Ολυμπιακός περπατούσε πιο άνετα στα παπούτσια του δικού του 3-4-2-1, ένιωθε πιο οικεία στο γήπεδο, κάλλιστα θα μπορούσε να είναι μπροστά στο σκορ. Όσο περνούσε η ώρα όμως, το υποσυνείδητο έδινε στους παίκτες του ΠΑΟΚ τις κατάλληλες εντολές, υπενθύμιζε τα μυστικά του συστήματος που είχαν να παίξουν τόσο καιρό. Όπως με το ποδήλατο που παρότι δεν το ξεχνάς ποτέ, στην αρχή τρεκλίζεις και ψάχνεις να βρεις την ισορροπία σου.
Για τους λάτρεις της στατιστικής, ο Αμπέλ Φερέιρα (αφού πρώτα δοκίμασε όλους τους τακτικούς σχηματισμούς) κατέφυγε ως έσχατη λύση στο 3-4-2-1 στην 5η αγωνιστική των περσινών πλέι-οφ. Ο Πάμπλο αφού δοκίμασε σχεδόν τα πάντα (κυρίως σε πρόσωπα και λιγότερο σε τακτικούς σχεδιασμούς) κατέφυγε ως έσχατη λύση στο 3-4-2-1 στην 4η αγωνιστική των φετινών πλέι-οφ!Kαι δικαίως θα αναρωτηθεί κανείς: Δηλαδή πήρε στον Πάμπλο Γκαρσία σχεδόν έξι μήνες στον πάγκο του ΠΑΟΚ για να κάνει έναν τέλειο κύκλο και να επιστρέψει στην συνταγή του προκατόχου του, την οποία δεν ασπάζεται προπονητικά; Δηλαδή μετά από αυτή την νίκη, ο Δικέφαλος θα μείνει πιστός στην λογική του 3-4-2-1 (πάνω στην οποία χτίστηκε το περασμένο καλοκαίρι το ρόστερ του), η οποία όμως εγκαταλείφθηκε πλήρως, κάτι που φάνηκε από τις μεταγραφές του Ιανουαρίου, που έγιναν για να υποστηριχθεί το 4-2-3-1 και το 4-3-3;
Στην πραγματικότητα, η φετινή χρονιά είναι ένα μεγάλο σχολείο, που αποδεικνύει ότι καμία ομάδα που σέβεται τον εαυτό της δεν πρέπει να στήνεται για να παίξει μόνο ένα πράγμα. Δεν υπάρχει ούτε μία τοπ ομάδα στην Ευρώπη που να παίζει μόνο ένα τακτικό σχηματισμό. Όλες ξέρουν να παίζουν με τρεις, με τέσσερις, ακόμα και με πέντε πίσω. Δεν φοβούνται να αλλάξουν σύστημα από παιχνίδι σε παιχνίδι ή ακόμα και μέσα στο ίδιο το ματς, ανάλογα με τον αντίπαλο, τις συνθήκες, το διακύβευμα. Κι αυτή η τακτική προσαρμοστικότητα / ευελιξία είναι αυτό που ξεχωρίζει τις καλές, από τις… πολύ καλές ομάδες.
Δυστυχώς δεν υπάρχει ένα σύστημα που κερδίζει τα πάντα. Δεν είναι πανάκεια το 3-4-2-1, ούτε η λύση κρύβεται πίσω από το 4-2-3-1 ή το 4-3-3. Αν υπήρχε, θα το έπαιζαν όλοι και θα ξεμπέρδευαν.
Στο τέλος της ημέρας, οι καλοί προπονητές φτιάχνουν τις καλές ομάδες, αλλά οι καλοί παίκτες είναι αυτοί που κάνουν τις τακτικές να μοιάζουν καλές ή κακές στο γήπεδο. Η δική τους ενέργεια, η δική τους ένταση, η δική τους ποιότητα, οι δικές τους αποφάσεις θα καθορίσουν τα πάντα.
Διότι τα διαγώνια σπριντ που κάνει ο Ζίβκοβιτς στις φάσεις των δύο γκολ και τον φέρνουν από την μία πλευρά του γηπέδου στην άλλη, αυτού του είδους οι εκτελέσεις, δεν υπάρχουν γραμμένα σε καμία τακτική. Είναι προϊόν της ευφυΐας, της κλάσης και της σωστής ανάγνωσης που κάνει ο Σέρβος στο παιχνίδι. Είναι το αλατοπίπερο που προσφέρουν οι μεγάλοι παίκτες, κόντρα σε κάθε σύστημα ή προπονητική οδηγία.
Τυχαία ή μη, ο Πασχαλάκης έδειξε να νιώθει ξανά κανονικός σε άμυνα με τριάδα. Ο Αουγκούστο έκανε το καλύτερο φετινό του ματς. Ο Μπάμπα ένιωθε σπρίντερ. Ο Ομάρ «έφυγε» από τις μάχες στο κέντρο και απελευθερώθηκε.
Το μεγαλύτερο λάθος που μπορεί να κάνει ο ΠΑΟΚ είναι μία λανθασμένη ανάγνωση της νίκης. Δύσκολα θα βρει τέτοιο Ολυμπιακό ξανά, θα τυφλωθεί αν νομίζει ότι η διαφορά εξανεμίστηκε σε ένα βράδυ, από μία νίκη. Οι ερυθρόλευκοι πήγαν στην Τούμπα με ένδυμα περιπάτου, με το νέκταρ από την κατάκτηση του πρωταθλήματος να κολλάει στα ρούχα τους.
Πήγαν με τρία ρεπό μεσ’ την εβδομάδα, με σύνθεση ανάγκης, χωρίς εμφανές κίνητρο, ενέργεια, ένταση, φλόγα. Με τον «γέρο-Αβράαμ» στο γήπεδο μετά από ένα τρίμηνο σκουριάς, δίχως τους δύο κορυφαίους του κεντρικούς αμυντικούς (Σεμέντο, Μπα), χωρίς τον δεύτερο του σκόρερ (Χασάν) και τον Μαντί Καμαρά να παίζει μισή ωρίτσα.
Το σκορ όμως έγραψε. Έγραψε 2-0. Κάθε αποτέλεσμα δημιουργεί μνήμες, δημιουργεί εσωτερικές ψυχολογικές συνθήκες για την επόμενη φορά που οι δύο αντίπαλοι τα ξαναπούν. Αυτό το ματς, ίσως αποδειχθεί ένα μεγάλο σχολείο ενόψει ενός ενδεχόμενου τελικού κυπέλλου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου