Δεν τον θυμάμαι ποτέ να γελάει. Ούτε καν να μειδιά. Είναι πάντα συμπαγής, στέρεος, τετράγωνος. Ακόμα και στην πιο χαρούμενη στιγμή για έναν ποδοσφαιριστή -ένα προσωπικό γκολ- ετούτος είναι πάντα μετρημένος. Το πολύ - πολύ να βγάλει καμία πολεμική ιαχή, όπως εκείνη με την οποία οι «ψαράδες»τράνταξαν όλη την Ευρώπη στην παρθενική τους παρουσία σε Euro το καλοκαίρι του 2016.
Δεν τον θυμάμαι επίσης ποτέ να πανικοβάλλεται. Να δειλιάζει. Να λιγοψυχεί. Δεν τρόμαξε ποτέ στην θέα κάποιας ομάδας, κάποιου αντιπάλου, κάποιας σκληρής έδρας. Είναι ένα πρωτοπαλίκαρο που μαζί του θα πήγαινες άφοβα σε κάθε μάχη.
Το βλέμμα του είναι πάντα σοβαρό, ευθύ, διαπεραστικό. Έχει το λεγόμενο poker-face τις περισσότερες φορές είναι αδύνατον να τον «διαβάσεις», να καταλάβεις τι σκέφτεται, αν φοβάται, αν τον απασχολεί κάτι.
Είναι ένας πραγματικός iceman, που ότι κι αν του συμβεί παραμένει ψύχραιμος, λες και οι παλμοί του δεν ανεβαίνουν ποτέ, λες και δεν κυλάει αίμα στις φλέβες του. Αν τον ακούσει κανείς να μιλάει, τα ντεσιμπέλ δεν ανεβαίνουν ποτέ, μιλάει με ένα ληθαργικό τρόπο, λες και δεν έχει συναισθήματα, λες και όλα είναι μία ευθεία γραμμή.
Ακόμα και στην πιο σημαντική επαγγελματική του στιγμή, μία πλουσιοπάροχη ανανέωση συμβολαίου, που εξασφαλίζει διά βίου αυτόν και την οικογένεια του, ήταν αγέλαστος, μετρημένος, στιβαρός. Ήρθε να τον τονώσει ψυχολογικά, μία ημέρα πριν από ένα ματς που μπορεί να αλλάξει μία ολόκληρη σεζόν, καριέρες ενδεχομένως.
Γι’ αυτόν το ποδόσφαιρο είναι δουλειά. Μία δουλειά που πρέπει να γίνει. Δεν έχει σημασία πόσο δύσκολη είναι, πόσο απαιτητική, πόσο ζόρικη. Είναι καθήκον. Υποχρέωση. Κι αυτός είναι ένας άνθρωπος του καθήκοντος.
Για πολλούς και διάφορους λόγους το panic button είναι έτοιμο να πατηθεί ξανά στον ΠΑΟΚ. Η ομάδα δείχνει ξανά να μπούκωσε, παίζει στα κόκκινα εδώ και καιρό. Δεν είναι τόσο τα δύο συνεχόμενα άσφαιρα παιχνίδια στην Δανία και στο Κλεάνθης Βικελίδης, δεν είναι αφύσικο για μία ομάδα να μην βρει δίχτυα σε δύο σερί ματς.
Είναι περισσότερο ότι αθροιστικά σε αυτές τις δύο αναμετρήσεις, ο Δικέφαλος είχε αθροιστικά δύο τελικές προς την αντίπαλη εστία και καμία κλασική ευκαιρία. «Αχ» δεν ακούστηκε για 180 (και κάτι λεπτά). Κι αυτό μαρτυρά κούραση, μπούχτισμα, βαριά πόδια.
Ο ΠΑΟΚ πάει στο σημαντικότερο ματς της σεζόν χωρίς να έχει από κάπου να πιαστεί. Βρίσκεται ήδη με την πλάτη στον τοίχο, πρέπει να ανατρέψει σκορ. Δεν είναι καλός σε αυτό, συνήθως όταν πρέπει να το κάνει στην Ευρώπη -και δη στην Τούμπα- μαγκώνει, πνίγεται, θολώνει.
Κι ύστερα είναι κι αυτός ο… κουτσοφλέβαρος: ΤΣΣΚΑ Μόσχας, Ουντινέζε, Μπενφίκα, Σάλκε. Τέσσερα μεγάλα ραντεβού σε νοκ-άουτ μέσα στον Φεβρουάριο, ισάριθμοι αποκλεισμοί, χωρίς ούτε ένα γκολ στην Τούμπα. Ζόρι μεγάλο.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο μοναδικός σέντερ-φορ που ο ΠΑΟΚ «έλιωσε» από την χρήση, τέθηκε νοκ-άουτ λίγο πριν από το παιχνίδι που η ομάδα του θα τον χρειαζόταν περισσότερο από ποτέ. Ο Τσούμπα Άκπομ θα δει το παιχνίδι με πολιτικά ρούχα, το βάρος πέφτει στους ώμους του Μίρκο Αντόνιο Τσόλακ, ο οποίος ότι ψυχολογικά έχει κάθε φορά που φοράει τα ασπρόμαυρα, θα πρέπει να τα παρκάρει στο πολύ πίσω μέρος του μυαλού του. Άλλη τέτοια ευκαιρία να μετατραπεί από zero (πάντα σε ότι αφορά την προσφορά του σε γκολ) σε… hero δεν θα ξαναβρεί.
Κι έπειτα είναι και το άλλο. Απέναντι του δεν θα βρει κάποιο «χωριό», αλλά μία ομάδα περπατημένη που ξέρει να πατάει φρένο στις κατηφόρες. Να απορροφά πίεση και κραδασμούς. Να στέκεται παντού.
Πέρσι, στην παρθενική της συμμετοχή στο Champions League, μέχρι το 93ο λεπτό όταν ο Σαλάχ της έδωσε την χαριστική βολή για το 2-0 ήταν μέσα στο κόλπο απέναντι στην Λίβερπουλ μέσα στο Άνφιλντ. Κράτησε το μηδέν για ένα ημίχρονο και ήταν απολύτως αξιοπρεπής στο 3-1 από τον Άγιαξ στην «Γιόχαν Κρόιφ Αρένα». «Τσίμπησε» ισοπαλία 1-1 στο Μπέργκαμο από την υπέροχη Αταλάντα, που βρήκε γκολ ισοφάρισης στο τέλος.
Φέτος έμεινε όρθια στο καμίνι που λέγεται «Σέλτικ Παρκ» (1-1), κέρδισε μέσα στο «Μαρακανά» τον Ερυθρό Αστέρα (1-0) και πήρε βαθμό στην Βουλγαρία από την Λουντογκόρετς (0-0).
Ναι, έφαγε μία ξεγυρισμένη τριάρα από την Αϊντχόφεν στο Φίλιπς Στάντιον που την άφησε εκτός Champions League το καλοκαίρι, όμως αυτή η βραδιά πηγαίνει στα όρια του στατιστικού λάθος. Μπορεί να έρθει σε όλους.
Σε ένα τέτοιο βράδυ που δεν υπάρχει κάπου να πιαστείς, ο ΠΑΟΚ πρέπει να μπει στο γήπεδο με την νοοτροπία του Ίνγκι Ίνγκασον. Χωρίς ταραχή. Χωρίς άγχος. Χωρίς φόβο. Χωρίς πίεση. Με κρύο βλέμμα και χαμηλούς παλμούς. Με ψυχραιμία. Με ηρεμία. Με ένταση, αλλά με καθαρό μυαλό. Δύναμη στην δύναμη. Το γκολ μπορεί να έρθει ανά πάσα στιγμή. Με κάθε τρόπο. Ακόμα κι από το πουθενά σε κάποια στατική φάση, στις οποίες ο Ισλανδός είναι «μανούλα».
Ο Δικέφαλος πρέπει να προκριθεί, είναι προαπαιτούμενο για να μεγαλώσει. Τέτοια βράδια δημιουργούν τα θεμέλια για να μπορέσεις να χτίσεις πάνω τους, κάτι μεγαλύτερο, να ρίξεις ορόφους από πάνω. Θα χρειαστεί όμως κάτι ηρωικό, το φαβορί είναι οι Δανοί. Έχουν ένα, ο ΠΑΟΚ έχει… κανένα.
Ό,τι κι αν γίνει απόψε το βράδυ στην Τούμπα, η ανανέωση του συμβολαίου του Ισλανδού κεντρικού αμυντικού δείχνει ότι ο ΠΑΟΚ δεν κοιτάει μόνο το πριν ή το τώρα, αλλά το μετά και το πάντα. Ο Ίνγκασον είναι φέτος ο πιο επιδραστικός του παίκτης, στα 10 ματς πρωταθλήματος με αυτόν στο χορτάρι, οι ασπρόμαυροι έχουν πάρει τους 26 από τους 30 διαθέσιμους βαθμούς, τα τέρματα με αυτόν μέσα είναι 19-3. Δίχως αυτόν, ο Δικέφαλος κέρδισε μόλις τα 7 από τα 13 παιχνίδια, τα τέρματα ήταν 27-19!
Μαζί του ο ΠΑΟΚ βγάζει μία διαφορετική σκληράδα, έχει άλλο ηχόχρωμα στο γήπεδο. Ο Ισλανδός δίχως να είναι ηγέτης, κάνει τους γύρω του πολύ πιο μάχιμους, ένα του σκληρό βλέμμα αρκεί για να ξυπνήσει και τον πιο νωχελικό παίκτη γύρω του.
Απόψε ο ΠΑΟΚ θα χρειαστεί πολλά βλέμματα σαν κι αυτό του iceman. Κι όπως λένε στην χώρα του ως απόλυτη στάση ζωής «þetta reddast». Ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει. Αρκεί να ξέρεις, πως έδωσες ότι είχες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου