(απο sdna.gr)Ο ΠΑΟΚ αφήνει πίσω του την εποχή της εσωστρέφειας και μετά από ένα πολύπλοκο διάστημα βλέπει ξανά φως στο τούνελ. (Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος)
Κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι μπορεί να συμβολίζει ένα άδειο και σκοτεινό δωμάτιο. Η απουσία, η σιωπή ποτέ δεν μπορεί να ερμηνευτεί με σιγουριά. Μπορεί να μην είναι τίποτα. Μπορεί να είναι και τα πάντα.
Μπορεί να είναι απογοήτευση, θυμός, αδιαφορία, παραίτηση. Μπορεί να είναι φόβος, άγχος, ανασφάλεια. Μπορεί να είναι μια κακή περίοδος δυσθυμίας, ακεφιάς, πίεσης, προβλημάτων πάσης φύσεως. Μπορεί και να είναι, απλώς, μία… τυχαιότητα. Να μην κρύβεται απολύτως τίποτα πίσω από αυτό.
Τα σβηστά φώτα στην προεδρική σουίτα της Τούμπας έγιναν εδώ και καιρό το βασικό επιχείρημα σε ένα εύκολο, εύπεπτο, βολικό αφήγημα, που χωρίς την παραμικρή επιβεβαίωση από κάπου, άρχισε σταδιακά να γίνεται τάση, να εξαπλώνεται σαν ιός, όπως γίνεται στην εποχή μας με τα fake news.
Δομήθηκε με έναν δυσνόητο οικονομικό όρο που μιλούσε για «αποεπένδυση» και άρχισε να δημιουργεί αποσταθεροποιητικές τάσεις σε έναν τεράστιο οργανισμό, όπως ο ΠΑΟΚ που επηρεάζει την καθημερινότητα εκατομμυρίων πιστών του.
Όποιος τολμούσε να αρθρώσει λόγο με νότες αισιοδοξίες, έφτασε να αντιμετωπίζεται περίπου ως εχθρός. Οι άσχημες ειδήσεις πανηγυρίζονταν σαν… γκολ. Οι καλές ειδήσεις, αντιμετωπίζονταν με δυσπιστία, με καχυποψία, ακόμα και με ειρωνεία.
Η σιωπή, η απουσία αντιλόγου δημιούργησε αμηχανία, φόβο, ανασφάλεια σε μεγάλη μερίδα του κόσμου του ΠΑΟΚ, το άσχημο αγωνιστικό φινάλε της περσινής χρονιάς παγίωσαν μία κατάσταση εσωστρέφειας, στα όρια της αυτοκαταστροφής.
Μόνο που η σιωπή, καμιά φορά, δεν είναι τίποτα άλλο παρά στρατηγική επιλογή. Ερμηνεύεται δύσκολα, δημιουργεί τις συνθήκες για κινήσεις για κινήσεις κάτω από τα ραντάρ. Είναι η απαραίτητη κάλυψη-απόκρυψη. Πολλές φορές για να κάνεις ένα βήμα μπροστά, χρειάζεται πρώτα να κάνεις δύο προς τα πίσω. Για να πάρεις φόρα.
Η θορυβώδης μεταγραφή του Κίριλ Ντεσπόντοφ ήταν σαν ένεση αδρεναλίνης σε κάποιον χωρίς σφυγμό. Ξεσήκωσε ξανά τα πλήθη, έφερε ενθουσιασμό, ξεσηκωμό, αισιοδοξία, τα μυαλά άρχισαν να… πονάνε ξανά. Μόνο που η απόκτηση του Βούλγαρου -με όσες σημειολογικές επεκτάσεις έχει- δεν είναι παρά το κερασάκι στην τούρτα. Το άναμμα του προβολέα, μετά από ένα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι, γεμάτο από μικρές κινήσεις που έφερναν νέες αχτίδες φωτός γύρω από τον σύλλογο.
Σε κάθε διαδρομή δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάς την αφετηρία, αλλά και κάθε βήμα στην περπατησιά που σε έφερε ως εδώ. Ο ΠΑΟΚ πέρασε δύσκολα. Ζόρικα. Χρειάστηκε μία γενναία αύξηση μετοχικού κεφαλαίου ύψους 15 εκατομμυρίων ευρώ για να διορθωθεί η ζημιά από την περσινή καταστροφική οικονομικά σεζόν. Πως γίνεται να την πραγματοποιεί κάποιος που… αποεπενδύει είναι μία άλλη ιστορία.
Στο ξεκίνημα του καλοκαιριού ο Δικέφαλος είχε να ανέβει ένα βουνό. Ο Γιώργος Σαββίδης μίλησε με θάρρος για «6-7 μεταγραφές που θα γίνουν αυτό το καλοκαίρι», η δήλωση του έγινε μέχρι και αντικείμενο χλευασμού.
Το χειρότερο όμως ήταν άλλοι. Στο εσωτερικό του συλλόγου ήταν γνωστό ότι δύο από τις βασικές σταθερές όλων αυτών των ετών, ο Ίνγκι Ίνγκασον και ο Ντάγκλας Αουγκούστο είχαν αποφασίσει να κατέβουν από το τρένο. Και η απόφαση τους δεν ήταν πια αναστρέψιμη. Μία αγωνιστική, αλλά και επικοινωνιακή καταστροφή.
Φέτος το καλοκαίρι, ο ΠΑΟΚ άλλαξε εντελώς πολιτική, στάση, διαπραγματευτικό ύφος. Έγινε πολύ πιο σκληρός, πιο απαιτητικός, πιο ευθύς. Η αρχική πρόταση της Μίντιλαντ δεν ξεπερνούσε τα 2,5 εκατομμύρια ευρώ. Μετά από απανωτά «όχι» και σκληρά παζάρια, ο Δικέφαλος πήρε σχεδόν 4. Για έναν 30χρονο στόπερ, ο οποίος πνευματικά είχε ήδη φύγει από το κλαμπ. Ένας μικρός διαπραγματευτικός άθλος.
Η μεγαλύτερη πρόταση που είχε μέχρι τον Ιανουάριο για τον Ντάγκλας Αουγκούστο με το ζόρι έφτανε τα 2,5 εκατομμύρια. Με τους σωστούς χειρισμούς, ο ΠΑΟΚ έφτασε να τον δώσει στην Ναντ για 6. Ο Βραζιλιάνος νοητικά ήταν φευγάτος από την προετοιμασία. Ένας ακόμα κρίκος στην αλυσίδα.
Ο Δικέφαλος έβαλε στα ταμεία του περίπου 2 εκατομμύρια ευρώ για τον Κάλεντ Νάρεϊ, ο οποίος πέρασε μία γιγάντια περιπέτεια με την υγεία του, κανείς δεν ξέρει αν θα είναι στο γήπεδο αυτός που είδαμε στο ξεκίνημα της περσινής σεζόν. Not bad.
Κατάφερε να πάρει λεφτά από την πώληση του Λούκας Τέιλορ στην Σαχτάρ! Είχε προνοήσει να κρατήσει ποσοστό μεταπώλησης 10% στα δικαιώματα του Τσούμπα Άκπομ, ποιος θα το πίστευε ότι ο Άγγλος θα πωλούνταν αυτό το καλοκαίρι για 12 εκατομμύρια ευρώ στον Άγιαξ;
Μικρές, μικρές νίκες, που έχτισαν μία διοικητική ψυχολογία και εξοικονόμησαν πόρους για τις προσθήκες.
Ο ΠΑΟΚ πήρε αυτό το καλοκαίρι μεγάλα ρίσκα, καθυστέρησε την ενίσχυση του ρόστερ, θέλοντας να πετύχει συμφωνίες στους δικούς του όρους. Παλιά, θα υπέκυπτε, θα έδινε όσο χρήμα του ζητούσαν, για να τελειώνει. Τώρα, πήρε αυτό που ήθελε, όσο το ήθελε. Όσο το άντεχε το ταμείο του, χωρίς να υποθηκεύσει το μέλλον του, την σταθερότητά του.
Με υπομονή και σωστούς χειρισμούς πήρε ως ελεύθερους τον Μπάμπα και τον Σαμάτα, αν και οι ομάδες τους αρχικά αξίωναν χρήματα.
Πήρε με το ελάχιστο αντίτιμο τον Οζντόεφ, παρότι οι Τούρκοι αρχικά ζητούσαν τον ουρανό με τ’ άστρα. Έκλεισε μέσα σε μια μέρα αντικαταστάτη του Ίνγκασον με το 25% των χρημάτων που του έφερε ο Ισλανδός και μετά από ένα διαπραγματευτικό μπρα-ντε-φερ εβδομάδων πήρε τους μέσους που ήταν στην κορυφή της λίστας του (Μάρκος Αντόνιο, Μεϊτέ), με τον τρόπο που ήθελε (ετήσιος δανεισμός) και με οψιόν, που δεν είναι ανέφικτες αν χρειαστεί να ενεργοποιηθούν.
Μία σειρά από μικρές-μικρές value for money κινήσεις που δημιούργησαν εκείνες τις οικονομικές συνθήκες για να μπορεί να γίνει στις… καθυστερήσεις των μεταγραφών, ένα «μπαμ» που κόστισε 3,5 εκατομμύρια ευρώ.
Αυτό που έμοιαζε με όνειρο θερινής νυκτός στις αρχές του καλοκαιριού, είναι μία κανονικότητα σήμερα για όλο τον οργανισμό. Ο ΠΑΟΚ έφτιαξε ένα πιο βαθύ, ποιοτικό, λειτουργικό, ταιριαστό και πιθανώς πιο οικονομικό ρόστερ! Προκρίθηκε στους ομίλους του Conference League μα το σημαντικότερο: επανέφερε τα χαμόγελα, την αισιοδοξία, την πίστη, την ενότητα, την ελπίδα, την συσπείρωση.
Με την μεταγραφή του Κίριλ Ντεσπόντοφ ο Ιβάν Σαββίδης, ο οποίος στο μεγάλο πάρτι που στήθηκε την Πέμπτη με κομπάρσο την Χαρτς έγινε ξανά σύνθημα στα χείλη αυτών που βρέθηκαν στην Τούμπα, ήταν σαν να φώναξε «παρών» κι από εκεί που βρίσκεται να ακούστηκε στη Θεσσαλονίκη.
Ναι, μα στην πραγματικότητα δεν έφυγε ποτέ! Βρισκόταν εδώ κάθε μέρα. Χαιρόταν στις χαρές και πονούσε στις στραβές. Σε προσωπικές και επιχειρηματικές εποχές εξαιρετικά πολύπλοκες για τον ίδιο, δεν σταμάτησε να αφιερώνει αμέτρητες ώρες για να επαναφέρει τον ΠΑΟΚ εκεί που πρέπει.
Το απλό μάτι έβλεπε μία άδεια και σκοτεινή σουίτα, μα στην πραγματικότητα, πίσω από αυτήν βρισκόταν ένας ιθύνων νους που δεν σταμάτησε λεπτό να δηλώνει «παρών» και να σχεδιάζει λεπτομερώς την στρατηγική και τις επόμενες κινήσεις του.
Η απόκτηση του Κίριλ Ντεσπόντοφ, με τον τρόπο που έγινε, στο χρονικό σημείο που έγινε, με τον βαθμό δυσκολίας που είχε ως περίπτωση και το αυξημένο κόστος είναι μία σημαντική ποδοσφαιρική κίνηση, αλλά κυρίως ένα μήνυμα με πολλές σημειολογικές επεκτάσεις…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου