Ήττα στην Καρδίτσα (93-78) με σημαντικές απουσίες για τον ΠΑΟΚ mateco...
Εδώ ανήκει…
H Πόλη είναι μία πρόκληση όλων αισθήσεων. Σε μεθά. Σε ξελογιάζει. Σε αποπροσανατολίζει.
Ένα ταξίδι εκεί, στα χώματα που μπήκαν οι ρίζες αυτής της ιδέας που εξελίσσεται και επηρεάζει εκατομμύρια ζωές εδώ και 98 χρόνια κρύβει πάντα σημειολογικές προεκτάσεις, μπορεί να σε απορρυθμίσει, να σε γεμίσει περίσσια πίεση κι ένα ασήκωτο βάρος.
Ο ΠΑΟΚ όμως δεν έχασε ούτε λεπτό το μυαλό του. Φεύγει από την Πόλη με ένα μη αντιπροσωπευτικό σκορ, αλλά φώναξε κάτι: Εδώ ανήκει.
Στην Ευρώπη το γήπεδο μοιάζει μεγαλύτερο, θαρρεί κανείς ότι οι διαστάσεις του είναι άλλες. Ο ρυθμός είναι εξουθενωτικός. Οι διακοπές για να ξαποστάσεις και να βρεις ανάσες είναι σχεδόν ανύπαρκτες.
Οι αντίπαλοι τρέχουν πιο γρήγορα από αυτό που έχεις συνηθίσει. Πηδούν ψηλότερα. Είναι πιο δυνατοί. Είναι διαβασμένοι. Για να σταθείς, πρέπει να τα κάνεις όλα τέλεια, με μία επαφή -ει δυνατόν.
Ο ΠΑΟΚ όμως έδειξε, άσχετα με το 3-1, ότι… εδώ ανήκει.
Η Γαλατά είναι χτισμένη, με στόχο να φτάσει ως το τέλος, να σηκώσει το Europa League, o Οκάν Μπουρούκ δεν δίστασε να το πει.
Δεν είναι ένα τσούρμο ακριβοπληρωμένων μισθοφόρων, αλλά μία κανονική ομάδα με αρχή, μέση, τέλος, ρόλους, τακτική προσήλωση, καταπληκτικό προπονητή.
Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα πάει μακριά στην διοργάνωση.
Αυτή την ομάδα, ο ΠΑΟΚ την έκανε να υποφέρει μέσα στο σπίτι της, λίγο μετά το 1-1 και με το ρολόι να ξεπερνά το 80ό λεπτό, η ομάδα που ήταν γεμάτη αμφιβολίες φορούσε κιτρινοκόκκινα κι όχι ασπρόμαυρα.
Σε κάτι τέτοια βράδια, αν θες να πάρεις κάτι, πρέπει να γεφυρώσεις το χάσμα. Να ισορροπήσεις την ατομική κλάση, με την ομαδική λειτουργία. Αρκεί να δει κανείς τα γκολ, είναι μία πιστή απεικόνιση της πραγματικότητας.
Οι Τούρκοι έχουν το πορτοφόλι να διαθέτουν στην γραμμή κρούσης, ένα αθλητικό… κτήνος, μια αντιλόπη που μπορεί να πηδάει στην στρατόσφαιρα για να κατεβάζει πρώτος όλες τις μπάλες, που μπορεί να απλώνει τα… κανιά του και να βγαίνει μπροστά σε κάθε φάση, να πρεσάρει σαν τρελός, να προκαλεί χάος.
Ως αντιστάθμισμα, ο ΠΑΟΚ έχει τον ποδοσφαιρικό τρόπο να παράγει ποδόσφαιρο, μέσω του πλάνου, της οργάνωσης, της γεωμετρίας, της συναδελφικότητας, της ομαδικότητας. Όλες του οι φάσεις ήταν προϊόν μόχθου, δουλειάς, επανάληψης, εργατικότητας.
Το επιμύθιο είναι ξεκάθαρο: ο ΠΑΟΚ εδώ ανήκει.
Οι αποσκευές από την Πόλη δεν φέρνουν πίσω κάποιο πεσκέσι, όμως τέτοια παιχνίδια εξελίσσουν ομάδες, τις πάνε ένα βήμα παραπάνω.
Οι παίκτες του Δικέφαλου έτρεξαν όσο ποτέ φέτος, τέντωσαν, έσκασαν από την κούραση. Την επόμενη φορά τα πνευμόνια θα είναι πιο ανοιχτά, πιο συνηθισμένα σε τέτοιο ρυθμό.
Ο ΠΑΟΚ βρήκε, δημιούργησε τους χώρους που ήθελε, μα ξόδεψε, σπατάλησε πολλές στιγμές του, με επιπόλαιες αποφάσεις στην τελική απόφαση. Πήρε ένα σκληρό, μα χρήσιμο μάθημα για το μέλλον, για το πως γίνεται η δουλειά σε αυτό το επίπεδο.
Σε ένα γήπεδο… κατηφορικό, με ασταμάτητη ηχητική βία, ο ΠΑΟΚ έδειξε ότι εδώ ανήκει. Είναι φτιαγμένος για αυτό το επίπεδο.
Όχι μόνο δεν πνίγηκε στα νερά του Βοσπόρου, όταν έμεινε πίσω στο σκορ με ένα κρύο γκολ στις αρχές της επανάληψης, μα έβγαλε εγωισμό, πείσμα, προσωπικότητα. Ισοφάρισε, κι έχασε στις λεπτομέρειες, στα σημεία.
Σίγουρα, ο ΠΑΟΚ θέλει… μερεμέτια. Οι αμυντικές αντιδράσεις στις στατικές φάσεις, μάνι-μάνι είναι ένα σοβαρό θέμα, ο Δικέφαλος έχει ζήτημα κάθε φορά που η μπάλα ταξιδεύει ψηλά.
Ωστόσο, φεύγει από την Πόλη, έχοντας βάλει στην εξίσωση τον εντυπωσιακό Κόλεϊ που προσθέτει μέγεθος, όγκο, αθλητικότητα -λίγο έλειψε να δώσει και μία έκπληκτική 40άρα ασίστ στο χαμένο τετ-α-τετ του Ντέλια.
Φεύγει, νιώθοντας ότι εδώ ανήκει.
Και με την αίσθηση πως -με τέτοια εικόνα- αλλού θα πάρει αυτό που οριακά στερήθηκε αυτό το βράδυ.
ΠΑΟΚ μικρά-μικρά και λεπτομέρειες από τον αγώνα στην Πόλη που καθόρισαν το αποτέλεσμα (photostory) ...
Ο ΠΑΟΚ κέρδισε πολλά από το παιχνίδι με την Γαλατά. Έκανε ακόμη ένα βήμα προς τα πάνω. Μικρό, όσο επιτρέπει ένας αγώνας, αλλά έκανε. Έπαιξε καλά και ανταποκρίθηκε επάξια στο ψηλότερο επίπεδο(Γραφει ο Τριαντάφυλλος Πετκανόπουλος)
Διότι η Γαλατά σ’ αυτό ανήκει.
Μολονότι έχω εμπιστοσύνη στην ομάδα είχα και ένα φόβο. Πίστευα όμως ότι θα βάλουμε γκολ. Είχα δει τις φάσεις από προηγούμενους αγώνες και εκτίμησα ότι η άμυνα της Γαλατά έχει ζητήματα. Η ομάδα με διέψευσε θετικά, παρά την ήττα.
Η Γαλατά μας έτρεξε πολύ. Μας βγήκε η γλώσσα αλλά ανταποκριθήκαμε. Ο ΠΑΟΚ παλαιότερα δεν θα άντεχε σ’ αυτό το επίπεδο. Το επίπεδο ταχύτητας του καλού ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.
Προφανώς δεν ήμασταν στο ίδιο στις φυσικές δυνάμεις. Το βλέπαμε στις κεφαλιές στο κέντρο που τις χάναμε σχεδόν όλες, σε κάποιες μονομαχίες στο έδαφος και στα άλματα όπου οι παίκτες της Γαλατά πήγαιναν ένα κεφάλι πιο ψηλά. Αντιστάθμισαμε όμως σε ένα βαθμό με μαχητικότητα.
Η Γαλατά ήταν καλύτερη, αν δούμε τον αγώνα χωρίς να υπολογίζουμε ποιοι έπαιζαν, όπως είναι φυσικό, αλλά ο ΠΑΟΚ θα μπορούσε και να νικήσει. Πρώτον διότι δέχτηκε δύο γκολ από ατυχία (εκτός του αυτογκόλ, στο 2ο έκανε καταπληκτική απόκρουση ο Κοτάρσκι, η μπάλα έσκασε κάτω και αναπήδησε όχι με κάθετη πορεία αλλά προς τα πίσω για τον ΠΑΟΚ για να καρφωθεί στον ουρανό της εστίας) και δεύτερον, διότι είχε τις ευκαιρίες. Και κλασικές.
Ο ΠΑΟΚ επιβλήθηκε σε κάποια διαστήματα του παιχνιδιού. Έκανε κάποιους εξαιρετικούς συνδυασμούς στη μετάβαση και υπό πίεση και έβγαλε απίθανες μπαλιές προς τα μπρος, μισά γκολ.
Στα τελευταία λεπτά και στις καθυστερήσεις ο ΠΑΟΚ σε κάθε επίθεση έδειχνε ότι θα ισοφάριζε. Οι Τούρκοι ήταν φοβισμένοι, η κερκίδα προσπαθούσε με ‘ουουου’ να βοηθήσει να το αποφύγουν. Αντ’ αυτού έγινε το ανάποδο.
Πολύ γρήγορη εκτέλεση των πλαγιων από την Γαλατά, ακόμη και στα τελευταία δευτερόλεπτα (3ο γκολ, έβγαζε κινδύνους,. Σε αντίθεση με τον ΠΑΟΚ που σε κάθε πλαγιο έλεγα: ‘τώρα θα μας δώσει αλλαγή λόγω καθυστέρησης’. Για τις καλές ομάδες τα γρήγορα πλαγια είναι εργαλεία, όπως και τα στημένα. Πρέπει να το δεί ο Ρασβάν.
Ναι μεν καταπληκτικός ο Κοτάρσκι αλλά η Γαλατά οφείλει τη νίκη της και στον τερματοφύλακά της και αυτό είναι παράσημο για τον ΠΑΟΚ. Νομίζω ότι αυτός που έπαιζε ήταν καλύτερος από τον 38άρη βασικό ο οποίος ήταν τιμωρημένος.
Η παρουσία του Μπάμπα ήταν συγκλονιστική. Οι Τούρκοι θα αναρωτήθηκαν αν έχουν τέτοιο παίκτη στην ομάδα τους παρά την τεράστια αξία του ρόστερ τους. Παρατήρησα πόσο ψύχραιμος ήταν μετά από το τσαφ. Ούτε να χτυπιέται ούτε να ωρύεται, ούτε τίποτα. Και μετά έγινε άπιαστος. Μεγάλος παίκτης.
Είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις από τον ΠΑΟΚ διακριθέντες. Ήταν όλοι υπέροχοι.
Στο τετ α τετ του Κωνσταντέλια τα πράγματα ήταν δύσκολα διότι ο τερματοφύλακας τον είχε κλείσει καλά. Με το σώμα του δηλαδή είχε καλύψει μεγάλο μέρος της εστίας. Το πλασέ δεν ήταν κακό, απλά χτύπησε στο χέρι του.
Προφανώς αν η μπάλα πήγαινε δίπλα στον Ζίφκοβιτς το γκολ δεν χανόταν αλλά όταν ένας παίκτης βγαίνει τετ α τετ είναι δύσκολο να βλέπει γύρω του.
Στις περιπτώσεις αυτές είναι ίσως καλύτερα να επιχειρήσει ο επιθετικός ντρίπλα στον τερματοφύλακα που βγαίνει, από δεξιά στην περίπτωσή μας.
Αν επιχειρήσει να τον κρεμάσει μάλλον η μπάλα θα πάει πάνω από την εστία καθώς η απόσταση είναι μικρή.
Ήταν ακριβώς η ίδια φάση με το 2ο γκολ του Ζίβκοβιτς στην Τούμπα με τον Ολυμπιακό, απλά εκεί η μπάλα βρήκε τρύπα και πέρασε. Βέβαια ο Ζίφκοβιτς δεν είχε και πίεση.
Κατά τη γνώμη μου η καλύτερη ευκαιρία του ΠΑΟΚ ήταν αυτή και μιλάει η εικόνα.
Φάνηκε έτσι, με τις αλλαγές της Γαλατά, όσο σημαντικό είναι σ’ αυτό το επίπεδο να έχεις ισάξιους παίκτες στον πάγκο. Όλους.
Το γκολ αυτό μας άφησε μια τελευταία μικρή πικρή γεύση, αλλά αν είναι να τρως γκολ στα τελευταία δευτερόλεπτα, ας είναι σαν αυτό, που δεν επηρεάζει δηλαδή το αποτέλεσμα (και όχι σαν της Μάλμε).
Γι’ αυτό θέλουμε να ανεβαίνει επίπεδο η ομάδα. Ακριβώς για να απολαμβάνουμε τέτοια ματς.
Ωστόσο η ένταση ήταν πολύ μεγάλη. Ο Λουτσέσκου θα έχει πολλή δουλειά στη διαχείριση των δυνάμεων, αν πάνε και τα άλλα ματς σε τέτοιο τέμπο.
Ήδη για την Κυριακή με τον Άρη θα είναι ζόρικα αλλά πιστεύω πως αυτή τη φορά του Μάντσιου δεν θα του βγει. Ποντάρω σε Μούργκ, Σορετίρε που πιστεύω ότι θα παίξει, στους σχετικά ξεκούραστους Σβαμπ και Τσιταντούλι, στη νιότη του Καμαρά, την επάρκεια του Σάστρε και στα στημένα του Ντεσπόντοφ ο οποίος λογικά θα ξεκινήσει.
Αν ο Μιχαηλίδης ξεκουράσει τον Κόλει δεν φοβάμαι και αν ο μικρός αριστερά μπορούσε να ξεκουράσει τον Μπάμπα και ο Λόβρεν τον Κετζιόρα θα ήταν ακόμη καλύτερα.
Ο ΠΑΟΚ μας έκανε περήφανους.
Παλληκαρίσια εμφάνιση, αδίκησε τον εαυτό του ο ΠΑΟΚ...
Με ξεκάθαρο πλάνο, με καθαρό μυαλό και με μάτι που γυάλιζε, ο ΠΑΟΚ μπήκε στο Αλί Σαμί Γεν με στόχο τη νίκη κι αυτό φάνηκε σε όλο το 90λεπτο.
Οι γηπεδούχοι μπήκαν δυνατά, αλλά ο ΠΑΟΚ ήταν διαβασμένος κι αποφασισμένος και κατάφερε γρήγορα να ισορροπήσει και να γίνει κι αυτός επικίνδυνος σε πολλές περιπτώσεις.
Μόλις στο 7′ ο Δικέφαλος είχε ήδη δύο καλές στιγμές με Κωνσταντέλια και Αντρίγια Ζίβκοβιτς να μην μπορούν να βρουν δίχτυα.
Ο Κοτάρσκι ήταν εκεί όταν χρειάστηκε σε προσπάθειες των Σάρα και Οσίμεν, ενώ ο Αγκούν αστόχησε από καλή θέση στο 42′.
Η μεγάλη στιγμή του πρώτου μέρους όμως ήρθε στο φινάλε του και ήταν για τον ΠΑΟΚ. Ο Κωνσταντέλιας βγήκε τετ α τετ, αλλά ο τερματοφύλακας της Γαλατασαράι τον νίκησε και το 0-0 δεν άλλαξε.
Το ξεκίνημα του δεύτερου μέρους δεν ήταν ιδανικό για την ομάδα του Ράζβαν Λουτσέσκου. Οι γηπεδούχοι μετά από κόρνερ στο 48′, είδαν τον Οσίμεν να πιάνει την κεφάλια, τον Μπαμπά να βρίσκει τη μπάλα και να τη στέλνει στα δίχτυα του Κοτάρσκι.
Ο ΠΑΟΚ δεν το έβαλε κάτω όμως. Στο 63′ ο Κωνσταντέλιας έβγαλε την ομάδα στην κόντρα αλλά δεν κατάφερε να βρει κάποιον από τους Τσάλοφ και Α. Ζίβκοβιτς που ακολούθησαν τη φάση. Στο επόμενο λεπτό ο Κοτάρσκι έκανε εντυπωσιακή επέμβαση σε προσπάθεια του Οσίμεν και στο 67′ ο ΠΑΟΚ βρήκε το γκολ της ισοφάρισης. Ο Ζίλε έβγαλε εξαιρετικά τον Όττο από δεξιά, αυτός γύρισε, ο Γκιουνάι έδιωξε πάνω στον Κωνσταντέλια κι αυτός με σουτ έκανε το 1-1.
Ο ΠΑΟΚ έδειξε να πατάει καλά στο γήπεδο μετά το γκολ, αλλά μια αδράνεια ήταν αρκετή για να φέρει και πάλι τη Γαλατασαράι σε ρόλο οδηγού. Στο 76′ μετά από φάση διαρκείας στην περιοχή του Δικεφάλου, ο Αγκούν με δυνατό σουτ έκανε το 2-1.
Ο ΠΑΟΚ έβγαλε και πάλι μέταλλο, πάλεψε, δοκίμασε τα πάντα, έψαξε το γκολ, αλλά δεν κατάφερε να ισοφαρίσει και στο φινάλε του αγώνα ο Ικάρντι τελείωσε το παιχνίδι με ένα ακόμα γκολ για τους γηπεδούχους.
Εξαιρετικος Κοταρσκι,το καλυτερο παιχνιδι του Οζντοεφ στον ΠΑΟΚ,καλος ο Καμαρα και ο Κολευ,υστερησε ο Ταισον,εχασε ευκαιριες ο Κωνσταντελιας,παικταρας ο Οσιμεν,χωρις το μεγαλο λαθος ο ρεφερι Ερναντεζ που κιτρινησε Καν(56')/Οζντοεφ(28")
Οι συνθέσεις των ομάδων:
Γαλατάσαράι: Γκιουνάι, Αϊχάν (Γιέλερ 84’), Σάντσες, Μπαρνακτσί, Τζέικομπς, Τορέιρα, Σάρα, Γιλμάζ (Μπατσουαγί 88’), Μέρτενς (Ντεμιρμπάι 78’), Ακγκούν (Κουτλού 88’), Οσιμέν (Ικάρντι 78’).
ΠΑΟΚ: Κοτάρσκι, Όττο, Κεντζιόρα, Κόλεϊ, Μπάμπα, Καμαρά (Μπακαγιόκο 81’), Οζντόεφ (Σβαμπ 76’), Α. Ζίβκοβιτς, Κωνσταντέλιας (Ντεσπόντοφ 76’), Τάισον, Τσάλοφ (Τισουντάλι 70’).
Η ασπρόμαυρη αποστολή για την Κωνσταντινουπολη,με Andrija!!!
Ο Αλεχάντρο Χοσέ Ερνάντες θα διευθύνει το παιχνίδι του ΠΑΟΚ με τη Γαλατασαράι...
Περί ποδοσφαιρικών μοντέλων και γιατί ο ΠΑΟΚ είναι και πάλι το φαβορί...
Αντιθέτως
υποστηρίζω ένα μοντέλο σφιχτό, νοικοκυρεμένο, χωρίς σπατάλες, με αρχές που
ορίζει η ομάδα, ταβάνι ως προς τις αμοιβές, το οποίο όμως να στηρίζεται σε ένα
ποδοσφαιρικό ορθολογισμό και σε συγκεκριμένο σχέδιο με βάση τους στόχους.
Το αποτυχημένο μοντέλο
Το αποτυχημένο μοντέλο των αλόγιστων μεταγραφών και ιδιαίτερα μεγάλων τέως καλών παικτών και ανισοτήτων στα συμβόλαια που απορρίπτω, είναι αυτό που ακολουθούν οι τουρκικές ομάδες και πρόσφατα ο Παναθηναϊκός και η ΑΕΚ, ενώ ο Ολυμπιακός μόλις άρχισε να το αμφισβητεί, μετά από μια περίοδο κατά την οποία το είχε ‘τερματίσει΄, κατά τη γλώσσα της νεολαίας, έχοντας αντιληφθεί πλήρως την ματαιότητα.
Να σημειωθεί ότι το ίδιο μοντέλο εφαρμόζουν ομάδες της Αραβικής χερσονήσου, η Κίνα, η Ιαπωνία, οι ΗΠΑ, χώρες υποδεέστερες ποδοσφαιρικά, με κοινό του οποίου το ενδιαφέρον για το άθλημα είναι όψιμο, χωρίς γνώση, παρελθόν και παράδοση και έτσι είναι φυσιολογικό να προσελκύεται από τα μεγάλα ονόματα, έστω και στη δύση τους. Το δυσάρεστο είναι τέτοια ροπή να έχει και το ελληνικό κοινό (όπως και το τουρκικό) και να χαλάει τον κόσμο στα αεροδρόμια για 35άρηδες, πρώην αστέρες και να κατευθύνει έτσι και τις διοικήσεις σε τέτοια πολιτική.
Αστοχίες της Τουρκίας
Η αποτυχία του μοντέλου αυτού πιστοποιείται στην Τουρκία από τα δυσανάλογα αποτελέσματα των ομάδων τους στην Ευρώπη, σε σχέση με τα χρήματα που ξοδεύονται και την όλη δυναμική της χώρας. Η Τουρκία έχει μεν την 10η θέση στη βαθμολογία της ΟΥΕΦΑ (έναντι της 15ης της Ελλάδας) αλλά συναγωνίζεται με χώρες οι οποίες έχουν το 1/10 του πληθυσμού της. Για ποιο λόγο; Ακριβώς διότι οι τελευταίες είναι οι κύριοι εκφραστές του ποδοσφαιρικού ορθολογισμού, ενώ η ίδια του παραλογισμού. Την προσπερνούν η Ολλανδία, η Πορτογαλία, το Βέλγιο και η Τσεχία και την ακολουθούν η Νορβηγία, το Ισραήλ και η Δανία. Δεν θα βρείτε στα ρόστερ των μεγάλων ομάδων αυτών των πρωταθλημάτων ούτε ένα μεγάλο παίκτη στη δύση και στην πτώση του.
Πώς λειτουργούν οι ομάδες της
Η Τουρκία όμως μπορεί να σταθεί σε ένα καλό επίπεδο, όπως είπαμε όχι αυτό που θα έπρεπε για εκείνην αλλά έστω οριακά καλό, διότι έχει μεγάλη παραγωγή ταλέντων που πλαισιώνουν τα ρόστερ. Λόγω του πληθυσμού της. Δηλαδή όχι μεγαλύτερο από την Ελλάδα, αναλογικά. Για να γίνει κατανοητό, αν η Ελλάδα των 10 εκατομμυρίων παράγει Χ παίκτες υψηλού επιπέδου, η Τουρκία λόγω πληθυσμού παράγει 8Χ. Καθώς οι Χ παίκτες της Ελλάδας θα μοιραστούν στις τέσσερις μεγάλες ομάδες της, οι 8Χ της Τουρκίας θα μοιραστούν επίσης σε τέσσερις, άντε και άλλες δύο-τρεις μεγάλες ομάδες. Έτσι, χρησιμοποιώντας πολλούς ντόπιους καλούς νεαρούς παίκτες, πριν πάρουν μεταγραφή στο εξωτερικό, όπως οι δικοί μας, κάποιους καλούς παίκτες σε σωστή ηλικία που αγοράζουν, Τούρκους του εξωτερικού και ειδικά της Γερμανίας οι οποίοι πηγαίνουν ή επιστρέφουν εκεί και ένα στρατό μεγάλων ονομάτων στη δύση της καριέρας τους δημιουργούν αξιόλογα ρόστερ, τα οποία ωστόσο, όπως προαναφέρθηκε, πετυχαίνουν δυσανάλογα αποτελέσματα. Προφανώς υπάρχουν και οι εξαιρέσεις.
Τρελά λεφτά στον κουβά
Να σημειωθεί ότι προσφέρουν τρελά συμβόλαια και πολλοί παίκτες που αγοράστηκαν με τρελά λεφτά, αποχωρούν σύντομα, χωρίς κανένα όφελος και πάλι από την αρχή. Επίσης, είναι κατανοητό γιατί, υπό αυτές τις προϋποθέσεις οι ομάδες αλλάζουν και τους προπονητές σαν τα πουκάμισα, παίρνοντας συχνά και προπονητές μεγάλα ονόματα στη δύση τους, όπως ο Μουρίνιο στην Φενερμπαχτσέ.
Έχουν όμως οικονομική δυναμική
Έχουν όμως οι τουρκικές ομάδες την πολυτέλεια να το κάνουν αυτό, ακριβώς λόγω του πληθυσμού της χώρας. Οι φίλαθλοι των μεγάλων ομάδων είναι πολύ περισσότεροι από τους αντίστοιχους δικούς μας (μόνο η Κωνσταντινούπολη έχει 20 εκατ.) κάτι που έχει επίπτωση στα έσοδα. Τεράστια καινούργια γήπεδα, εισιτήρια διαρκείας και απλά, κατανάλωση προϊόντων των ομάδων, τηλεθέαση-διαφήμιση κλπ.
Να μην τους αντιγράψουμε
Είναι δικαίωμά τους βέβαια να λειτουργούν έτσι αλλά δεν είναι καθόλου δικαίωμά μας να τους αντιγράψουμε. Διότι είναι βέβαιο ότι θα ‘μπατάρουμε’.
Τα αφεντικά που τρελάθηκαν
Τα αφεντικά
που τρελάθηκαν φέτος και άρχισαν να εφαρμόζουν αυτό το αποτυχημένο μοντέλο
είναι του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ.
Ο Παναθηναϊκός
Απέφυγε τις πολλές μεγάλες ηλικίες αλλά ξόδεψε πολλά χρήματα,έδωσε ακριβά και μακροχρόνια συμβόλαια, τα οποία, ιδιαίτερα αν δεν πετύχει τους στόχους οι οποίοι δεν είναι τίποτα λιγότερο από το πρωτάθλημα και τον τελικό του Conference, θα υποθηκεύσουν το μέλλον του. Δικαιολογείται κάπως διότι ο πόθος των οπαδών για ένα τίτλο είναι αβάσταχτος. Ξόδεψε 17 εκατομμύρια σε μεταγραφές, με μηδενικές πωλήσεις, απέκτησε παίκτες αξίας 45 εκατ. στο Transfermarkt, έδωσε μεγάλα συμβόλαια και όλα θα κριθούν στο αν θα πιάσουν όλοι αυτοί και αν θα γίνουν ομάδα, τη στιγμή που και ο προπονητής του ήδη αμφισβητείται και βρίσκεται υπό πίεση.
Στην ΑΕΚ
Ιδιαίτερα με την τελευταία μεταγραφή, βλέπουμε την κλασική περίπτωση των ‘παιδικών ασθενειών’ ενός νέου προέδρου. Δεν χρειάζεται να προσθέσει κανείς τίποτα, οι έχοντες γνώση καταλαβαίνουν. Απλά εδώ υπήρχε στα δύο τελευταία χρόνια ένα συγκεκριμένο μοντέλο, βασισμένο πάνω στον Αλμέιδα, που της έδωσε ένα πρωτάθλημα και μια απώλεια, και τα δύο στην τελευταία αγωνιστική και αυτό φαίνεται να διαταράσσεται. Ήδη ρετάρει. Δεν ξέρουμε πώς θα λειτουργήσει και πώς θα ξεπεράσει την περσινή απώλεια του πρωταθλήματος από τον ΠΑΟΚ. Να σημειωθεί εδώ ότι και ο ΠΑΟΚ είχε την απώλεια του κλεμμένου πρωταθλήματος την οποία ξεπέρασε και με το παραπάνω, αλλά η κλοπή μπορεί να σε πεισμώσει (ιδιαίτερα αν έχεις έναν Λουτσέσκου) περισσότερο από την ατυχία. Η τελευταία σε αποτελειώνει. Έδωσε κι αυτή μεγάλα συμβόλαια αλλά αυτό για την ώρα δεν φαίνεται να είναι πρόβλημα για τον νέο ιδιοκτήτη της, μέχρι τουλάχιστον να μάθει…
Στον Ολυμπιακό
Είχαμε στα δύο τελευταία χρόνια το φαινόμενο ενός παραλογισμού και μιας κατάστασης που μοιάζει με έναν παίκτη της ρουλέτας ο οποίος ποντάρει συνεχώς και αλόγιστα, χάνει και κάποια στιγμή του βγαίνει. Για ενάμιση χρόνο πήρε και έδωσε δεκάδες παίκτες, ανάμεσά τους ό,τι ‘σαπάκι’ κυκλοφορούσε,σπατάλησε, έχασε και, ω του θαύματος, η τελευταία φουρνιά του Ιανουαρίου, ομολογουμένως αρκετά μελετημένη και ποιοτική και με έναν προπονητή που κατάφερε να την κάνει ομάδα μέσα σε λίγες εβδομάδες, έκανε το θαύμα. Ό,τι δεν είχε πετύχει ποτέ ούτε εκείνος ούτε κάποιος άλλος ελληνικός σύλλογος. Οι μεταγραφές του δεν είναι κακές, πήρε βέβαια κι αυτός τρεις παίκτες άνω των 30 (ο ένας 36) αλλά είχε και απώλειες των Φορτούνη και Ποντένσε, σε κρίσιμες θέσεις, τις οποίες όπως φαίνεται δεν κάλυψε. Και ήδη έχει αρχίσει να συζητιέται ότι ο Μεντιλίμπαρ σε όλη σχεδόν την καριέρα του αναλαμβάνει στη μέση, πετυχαίνει το στόχο και στην αρχή της νέας χρονιάς απολύεται.
Ποιος δεν θα κάνει παρέλαση;
Αυτή τη στιγμή το κύριο θέμα συζήτησης των φιλάθλων είναι ποιος προπονητής από τις ομάδες του τέως ΠΟΚ δεν θα κάνει παρέλαση. Είναι πολύ δύσκολο να προβλέψουμε. Στον Παναθηναϊκό, ανυπομονησία, στην ΑΕΚ γενική ακαταστασία και στον Ολυμπιακό ένας Μεντιλίμπαρ πολύ ευγενικός, μετριοπαθής που, αν και ακόμη ηρωοποιημένος, θα τον φάνε με μερικά ακόμη κακά αποτελέσματα. Υπάρχει και μια πιθανότητα να μην κάνει κανείς.
Όλα αυτά αποτελούν ευκαιρία για τον
ΠΑΟΚ
Ο ΠΑΟΚ με την σφιχτή και νοικοκυρεμένη πολιτική του δεν αντιμετωπίζει
τέτοιο φόβο. Αφού και εκείνος βέβαια έκανε στο παρελθόν κάποιες τέτοιες
μεταγραφές, παικτών και προσλήψεις προπονητών (Μπερμπάτοφ, Στέφενς). Οι απειλές
για τον ΠΑΟΚ έρχονται από την αντίθετη κατεύθυνση, από το …παρασφίξιμο!
Η πολιτική των ανταγωνιστών του
αποτελεί ευκαιρία για τον ΠΑΟΚ για το repeat.
Ιδιαίτερα αν λειτουργούσε λίγο καλύτερα με βάση τις επιθυμίες του Λουτσέσκου στις μεταγραφές, θα ήταν το απόλυτο φαβορί. Και πάλι είναι αυτή τη στιγμή αλλά με μικρό προβάδισμα. Προσωπικά δεν δίνω φέτος καμιά τύχη στην ΑΕΚ. Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός έχουν ‘σκυλιάσει’, ο ένας λόγω μακρόχρονης πενίας τίτλων και ο άλλος λόγω των 100 χρόνων του, αλλά δεν ξέρουμε πόσο αυτό θα τους βγει θετικά.
Ο ΠΑΟΚ έχει τα ζητήματά του κι αυτός
Θα παίξουν οι δύο κομβικοί Μπακαγιόκο και Λόβρεν?
Πόσο σύντομα ο Λουτσέσκου θα ξανακάνει τη δική του ομάδα?
Κάποιοι παίκτες είναι κουρασμένοι από πέρσι καθώς έκαναν ατομικά ρεκόρ αγώνων.
Ο Κωνσταντέλιας πόσο γρήγορα θα επανέρθει στο περσινό επίπεδο?
Θα είναι ο Τάισον στα 37 του επιδραστικός όσο πέρσι?
Θα αντέξει το ρόστερ στο κέντρο και γενικά οι εννέα 30plus βασικοί παίκτες στο βάρος δύο απαιτητικών διοργανώσεων?
Και δύο μεγάλα πλεονεκτήματα
Ωστόσο αυτά είναι λιγότερο σοβαρά ερωτηματικά από τα αντίστοιχα των τριών ανταγωνιστών του. Έχει το βασικό πλεονέκτημα του προπονητή του και της εξαιρετικής και στρωμένης από πέρσι μεσοεπιθετικής γραμμής.
Εν κατακλείδι εκτιμώ ότι ο ΠΑΟΚ αυτή τη στιγμή είναι σε καλύτερη θέση για το πρωτάθλημα αλλά ίσως αναγκαστεί να επιλέξει διοργάνωση.