H Πόλη είναι μία πρόκληση όλων αισθήσεων. Σε μεθά. Σε ξελογιάζει. Σε αποπροσανατολίζει.
Ένα ταξίδι εκεί, στα χώματα που μπήκαν οι ρίζες αυτής της ιδέας που εξελίσσεται και επηρεάζει εκατομμύρια ζωές εδώ και 98 χρόνια κρύβει πάντα σημειολογικές προεκτάσεις, μπορεί να σε απορρυθμίσει, να σε γεμίσει περίσσια πίεση κι ένα ασήκωτο βάρος.
Ο ΠΑΟΚ όμως δεν έχασε ούτε λεπτό το μυαλό του. Φεύγει από την Πόλη με ένα μη αντιπροσωπευτικό σκορ, αλλά φώναξε κάτι: Εδώ ανήκει.
Στην Ευρώπη το γήπεδο μοιάζει μεγαλύτερο, θαρρεί κανείς ότι οι διαστάσεις του είναι άλλες. Ο ρυθμός είναι εξουθενωτικός. Οι διακοπές για να ξαποστάσεις και να βρεις ανάσες είναι σχεδόν ανύπαρκτες.
Οι αντίπαλοι τρέχουν πιο γρήγορα από αυτό που έχεις συνηθίσει. Πηδούν ψηλότερα. Είναι πιο δυνατοί. Είναι διαβασμένοι. Για να σταθείς, πρέπει να τα κάνεις όλα τέλεια, με μία επαφή -ει δυνατόν.
Ο ΠΑΟΚ όμως έδειξε, άσχετα με το 3-1, ότι… εδώ ανήκει.
Η Γαλατά είναι χτισμένη, με στόχο να φτάσει ως το τέλος, να σηκώσει το Europa League, o Οκάν Μπουρούκ δεν δίστασε να το πει.
Δεν είναι ένα τσούρμο ακριβοπληρωμένων μισθοφόρων, αλλά μία κανονική ομάδα με αρχή, μέση, τέλος, ρόλους, τακτική προσήλωση, καταπληκτικό προπονητή.
Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα πάει μακριά στην διοργάνωση.
Αυτή την ομάδα, ο ΠΑΟΚ την έκανε να υποφέρει μέσα στο σπίτι της, λίγο μετά το 1-1 και με το ρολόι να ξεπερνά το 80ό λεπτό, η ομάδα που ήταν γεμάτη αμφιβολίες φορούσε κιτρινοκόκκινα κι όχι ασπρόμαυρα.
Σε κάτι τέτοια βράδια, αν θες να πάρεις κάτι, πρέπει να γεφυρώσεις το χάσμα. Να ισορροπήσεις την ατομική κλάση, με την ομαδική λειτουργία. Αρκεί να δει κανείς τα γκολ, είναι μία πιστή απεικόνιση της πραγματικότητας.
Οι Τούρκοι έχουν το πορτοφόλι να διαθέτουν στην γραμμή κρούσης, ένα αθλητικό… κτήνος, μια αντιλόπη που μπορεί να πηδάει στην στρατόσφαιρα για να κατεβάζει πρώτος όλες τις μπάλες, που μπορεί να απλώνει τα… κανιά του και να βγαίνει μπροστά σε κάθε φάση, να πρεσάρει σαν τρελός, να προκαλεί χάος.
Ως αντιστάθμισμα, ο ΠΑΟΚ έχει τον ποδοσφαιρικό τρόπο να παράγει ποδόσφαιρο, μέσω του πλάνου, της οργάνωσης, της γεωμετρίας, της συναδελφικότητας, της ομαδικότητας. Όλες του οι φάσεις ήταν προϊόν μόχθου, δουλειάς, επανάληψης, εργατικότητας.
Το επιμύθιο είναι ξεκάθαρο: ο ΠΑΟΚ εδώ ανήκει.
Οι αποσκευές από την Πόλη δεν φέρνουν πίσω κάποιο πεσκέσι, όμως τέτοια παιχνίδια εξελίσσουν ομάδες, τις πάνε ένα βήμα παραπάνω.
Οι παίκτες του Δικέφαλου έτρεξαν όσο ποτέ φέτος, τέντωσαν, έσκασαν από την κούραση. Την επόμενη φορά τα πνευμόνια θα είναι πιο ανοιχτά, πιο συνηθισμένα σε τέτοιο ρυθμό.
Ο ΠΑΟΚ βρήκε, δημιούργησε τους χώρους που ήθελε, μα ξόδεψε, σπατάλησε πολλές στιγμές του, με επιπόλαιες αποφάσεις στην τελική απόφαση. Πήρε ένα σκληρό, μα χρήσιμο μάθημα για το μέλλον, για το πως γίνεται η δουλειά σε αυτό το επίπεδο.
Σε ένα γήπεδο… κατηφορικό, με ασταμάτητη ηχητική βία, ο ΠΑΟΚ έδειξε ότι εδώ ανήκει. Είναι φτιαγμένος για αυτό το επίπεδο.
Όχι μόνο δεν πνίγηκε στα νερά του Βοσπόρου, όταν έμεινε πίσω στο σκορ με ένα κρύο γκολ στις αρχές της επανάληψης, μα έβγαλε εγωισμό, πείσμα, προσωπικότητα. Ισοφάρισε, κι έχασε στις λεπτομέρειες, στα σημεία.
Σίγουρα, ο ΠΑΟΚ θέλει… μερεμέτια. Οι αμυντικές αντιδράσεις στις στατικές φάσεις, μάνι-μάνι είναι ένα σοβαρό θέμα, ο Δικέφαλος έχει ζήτημα κάθε φορά που η μπάλα ταξιδεύει ψηλά.
Ωστόσο, φεύγει από την Πόλη, έχοντας βάλει στην εξίσωση τον εντυπωσιακό Κόλεϊ που προσθέτει μέγεθος, όγκο, αθλητικότητα -λίγο έλειψε να δώσει και μία έκπληκτική 40άρα ασίστ στο χαμένο τετ-α-τετ του Ντέλια.
Φεύγει, νιώθοντας ότι εδώ ανήκει.
Και με την αίσθηση πως -με τέτοια εικόνα- αλλού θα πάρει αυτό που οριακά στερήθηκε αυτό το βράδυ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου