(απο sdna.gr)Ο ΠΑΟΚ τρύπησε το ταβάνι του, αλλά καμιά φορά δεν αρκεί. Το χειροκρότημα της Τούμπας δείχνει ότι ο κόσμος το ένιωσε, το κατάλαβε. (Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος).
Ο ΠΑΟΚ έχει βιώσει αιφνίδιους, σοκαριστικούς, άδικους, συγκλονιστικούς αποκλεισμούς.
Έχει ζήσει νύχτες του Αγίου Βαρθολομαίου, κυνηγητά, φωνές, ουρλιαχτά, μπούκες στο γήπεδο, καρτέρι έξω από την Τούμπα, βαριά, βαριά του ΠΑΟΚ η φανέλα, όποιος δεν μπορεί… και τα σχετικά.
Αυτή τη φορά ήταν κάτι το διαφορετικό. Κάτι πρωτόγνωρο. Κάτι ανατριχιαστικό.
Κανείς δεν άφησε το καρεκλάκι του, πολλοί δεν είχαν κιόλας, όλοι οι διάδρομοι ήταν τίγκα.
Όσοι πυρσοί -και ήταν πολλοί- ξέμειναν για το πανηγύρι του γκολ που δεν ήρθε ποτέ άναψαν συγχρονισμένα.
Τα ντεσιμπέλ ανέβηκαν όσο ποτέ στην βραδιά, παρότι τα λαρύγγια είχαν ματώσει από την οχλοβοή και την ηχητική βία όλο το βράδυ.
Το παρατεταμένο χειροκρότημα ήταν το μόνο δίκαιο που έγινε αυτό το βράδυ στην Τούμπα, όπου η ποδοσφαιρική δικαιοσύνη πήγε περίπατο.
Ήξερε, κατάλαβε, ένιωσε ότι αυτοί που φορούσαν ασπρόμαυρες φανέλες στο γήπεδο ήταν η δική τους προέκταση στον αγωνιστικό χώρο.
Μάτωσαν, τέντωσαν, υπερέβαλλαν τους εαυτούς τους, τρύπησαν το ταβάνι τους, έδωσαν ότι είχαν και δεν είχαν, άδειασαν τα πάντα στο γήπεδο, αλλά μερικές φορές c’ est la vie.
Κάποιες φορές δεν αρκεί.
Η Τούμπα ήταν ηφαίστειο, πετούσε καυτές λάβες, στους 40άρηδες+ θα μπήκαν πολλές φορές σκουπιδάκια στα μάτια. Ήταν όπως… παλιά, αυτό που προσπαθούν να διηγηθούν στους νεότερους, μα χωρίς ένα σύγχρονο παιχνίδι που να αποτελεί σημείο αναφοράς.
Η Τούμπα ήταν… κατηφορική και εκφοβιστική.
Ήταν πήχτρα όσο ποτέ. Ήταν υποδειγματική. Μία κούκλα.
Ήταν αυτή που έσπρωχνε τους παίκτες του ΠΑΟΚ για την προσωπική τους υπέρβαση. Ήταν η ανάσα τους, ο παλμός τους, ο ούριος άνεμος στις πλάτες τους.
Ήταν αυτή που έκανε την Μαρσέιγ την μοναδική γαλλική ομάδα που συνεχίζει στα κύπελλα Ευρώπης, τη ομάδα που προέρχεται από 9 σερί νίκες σε όλες τις διοργανώσεις να μοιάζει θολωμένη, σαστισμένη, σαν ναυαγός στην μέση του ωκεανού.
Κανείς δεν θα μπορούσε να ζητήσει περισσότερα από κανέναν. Ο ΠΑΟΚ έπαιξε υποδειγματικά, θαρραλέα, ποιοτικά, κυριαρχικά. Ήταν γεμάτος μαγκιά και πίστη. Έζησε και πέθανε με τα καλά του και τα στραβά του.
Με το εύθραυστο κορμί του Ομάρ που λύγισε ξανά στο ζέσταμα, με τα ρίσκα (και την γκαντεμιά) του Κρέσπο, την τσαπατσουλιά του Άκπομ και την αστοχία του Τσόλακ.
Με την συγκινητική εμφάνιση του Βιεϊρίνια, την γεμάτη ποιότητα πληθωρική παρουσία του Αουγκούστο, την ηγετική φυσιογνωμία του Ίνγκασον και την αλητεία του Ζίβκοβιτς.
Και τον κλασικό αντι-ήρωα από το πουθενά, με τον 39άρη Στιβ Μανταντά να βάζει ηλεκτρονικό πλέγμα μπροστά από την εστία του στις 16 τελικές του Δικεφάλου.
Ένα άδοξο, μα συνάμα ένδοξο, φινάλε σε μία πορεία 16 ευρωπαϊκών αγώνων, που ξεκίνησε με μία σοκαριστική ήττα από τους ερασιτέχνες της Μποέμιανς στο Δουβλίνο, τότε που όλα έμοιαζαν μαύρα κι άραχνα.
Κάθε τέλος κρύβει μέσα του και μία αρχή.
O αποκλεισμός από την Μαρσέιγ δεν είναι το τέλος από κάτι σπουδαίο, αλλά η αρχή για κάτι πιο μεγάλο.
Όπως θα έλεγε και ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες: «Μην κλαις επειδή τελείωσε, χαμογέλα επειδή συνέβη»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου