(απο sdna.gr)Ο «ταλαντούχος κύριος Ραζβάν» ο οποίος έκρινε ένα ακόμη μεγάλο παιχνίδι.(Γράφει ο Βασίλης Βέργης)
Τον Μάιο του 2021, όταν ο Ρουμάνος κόουτς επέστρεψε στον Δικέφαλο, είχα γράψει εδώ ότι «Ο Λουτσέσκου είναι ο ‘’Γκουαρδιόλα του ΠΑΟΚ’’…» Θα μου επιτρέψετε να συμπληρώσω, με κάθε σεβασμό προς όλους τους σπουδαίους προπονητές οι οποίοι κατά καιρούς κάθισαν στον πάγκο του Δικεφάλου, ότι ο Ραζβάν Λουτσέσκου είναι ήδη Ο ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ στην ιστορία του κλαμπ. Και μόλις 53 ετών, με ό,τι αυτό συνεπάγεται…
Ειδικά τη φετινή σεζόν μοιάζει με ταχυδακτυλουργό. Μόνο… σπαθιά δεν έχει καταπιεί. Δεν ορκίζομαι όμως πως αν χρειαστεί δεν θα το πράξει!
Το ρόστερ του ΠΑΟΚ δεν έχει σχέση, ως ποιότητα και μπάτζετ, με εκείνο του αήττητου πρωταθλήματος το 2019. Αυτό όμως μεγιστοποιεί την αξία του προπονητή. Όχι μόνο επειδή πήγε τον ΠΑΟΚ στον τελικό του κυπέλλου (έναν ακόμη!) αποκλείοντας τον Ολυμπιακό ούτε γιατί οδήγησε την ομάδα του στους «8» του Conference League, μια σπουδαία επιτυχία.
Σημασία, πριν από την κατάληξη, έχει το ταξίδι. Και σε αυτό ο Λουτσέσκου είναι ένας στρατηλάτης που όμοιό του δύσκολα συναντάς εδώ και χρόνια στα ελληνικά γήπεδα. Ένας μοναδικός ΕΜΠΝΕΥΣΤΗΣ δημιουργίας για τους ποδοσφαιριστές του. Ένας στρατηγός που για χάρη του θα μπορούσαν να αφήσουν τα κόκαλά τους, σαν πολεμιστές πάνω στο χορτάρι.
Το βράδυ της Τετάρτης στο «Γ. Καραϊσκάκης» ο ΠΑΟΚ δεν είχε τον φυσικό αρχηγό του, τον Βιεϊρίνια, δεν είχε τον Ελ Καντουρί, δεν είχε τον Ζαμπά, δεν είχε τον Τσιγγάρα, δεν είχε τον Μιχαηλίδη. Πληγές που ματώνουν και πολλές φορές δεν κλείνουν.
Κατά τη διάρκεια του συγκλονιστικού ημιτελικού έχασε με τραυματισμούς έναν ακόμη εκ των ηγετών του, τον Μπίσεσβαρ. Μετά έχασε και τον Μιτρίτσα ο οποίος από την ώρα που μπήκε ως αλλαγή στο γήπεδο «χόρευε» τους «ερυθρόλευκους». Και ως κερασάκι στην τούρτα ο Λουτσέσκου είδε τον Αουγκούστο, τον Βραζιλιάνο που ως 6-8άρι ήταν ΚΑΙ χθες συναρπαστικός, να παίρνει αναγκαστικά το δρόμο για τον πάγκο.
Καπάκι σε όλα αυτά είδε το άτσαλο πέσιμο του Πασχαλάκη και το (σωστό) πέναλτι από το οποίο ήρθε το 1-0 για τον Ολυμπιακό στο 105’. Στην παράταση. Εκεί όπου αν δεχθείς γκολ και βρίσκεται κάτω από τις συνθήκες που περιέγραψα, ψάχνεις εκκλησία να ανάψεις λαμπάδα.
Άλλος στη θέση του Ρουμάνου θα είχε σηκώσει τα χέρια ψηλά. Που να βρεις στον πάγκο και τι βάλεις εκείνη την ώρα. Κι όμως. Αυτός είχε αρχίσει τα ταχυδακτυλουργικά νωρίτερα. Όταν έβαλε στο γήπεδο τον Τέϊλορ σε θέση εξτρέμ! Το είχε ξανακάνει στη Γάνδη, όμως στο Φάληρο το σίδερο καίει δύο φορές υπό αυτές τις συνθήκες. Μια χαρά δουλειά του έκανε ο κατά συνθήκη εξτρέμ.
Και στο φινάλε, πως έφτασε στην ισοφάριση; Με ένα γκολ-μαγεία, αποτέλεσμα συνολικής τρομερής δουλειάς, όχι κάποιας απεγνωσμένης γιόμας. Πρώτα η έξοχη κίνηση του Λύρατζη, μετά η σέντρα-όνειρο με το εξωτερικό παρακαλώ από τον Σβαμπ (μία αλλαγή), έπειτα το γύρισμα στην κίνηση κι αυτό με το εξωτερικό από τον Ολιβέϊρα (δύο αλλαγές)- πάρτο βάλτο στον Τσόλακ (τρεις αλλαγές)! Τον Κροάτη που αμέσως μετά το 1-0 του Ελ Αραμπί, ο Λουτσέσκου έριξε στο ματς αλλαγή στην αλλαγή του νεαρού Πορτογάλου Σοάρες (ο οποίος παρεμπιπτόντως είχε δύο σπουδαίες ευκαιρίες για γκολ αλλά έσωσε τον Ολυμπιακό ο κορυφαίος του στη βραδιά, ο Βατσλίκ).
Τη στιγμή που ο ΠΑΟΚ πήρε την πρόκριση, ο Λουτσέσκου είχε στο χορτάρι μόλις πέντε (!) ποδοσφαιριστές οι οποίοι με βάση τα χαρακτηριστικά του ρόστερ θεωρούνται «βασικοί ό,τι κι αν γίνει»: Πασχαλάκης, Ινγκασον, Κρέσπο, Κούρτιτς, Α. Ζίβκοβιτς.
Ναι, αλλά είχε και τον Λύρατζη που στα χέρια του Ρουμάνου έχει γίνει πλέον εκ των κορυφαίων Ελλήνων δεξιών μπακ. Είχε και τον Νέλσον Ολιβέϊρα, ένα φορ-θωρηκτό που τόσο του έλειψε μετά τον τραυματισμό και πλέον έρχεται φουριόζος για να πάρει αυτό που αξίζει στην κλάση του. Είχε και τον Σίντκλεϊ που άφησε τον Γκάρι Ροντρίγκες απλή αναφορά στο Φύλλο Αγώνα. Είχε τον Σβαμπ με την πολύτιμη συμβολή στο γκολ. Είχε τον Τέιλορ που «αναδείχθηκε» στη βραδιά ως εξτρέμ. Είχε τέλος, τον «χασογκόλη» Τσόλακ που πέτυχε ένα γκολ από εκείνα που «δεν χάνονται» αλλά… όλα χάνονται!
Και αναφέρομαι σε εκείνους που είχε γιατί ιστορία γράφουν οι παρόντες. Ο Λουτσέσκου διαθέτει το χάρισμα να κάνει άπαντες, σταρ και μη, ορκισμένους πολεμιστές του. Ολους στην υπηρεσία του κλαμπ!
Η προπονητική τακτική του Ρουμάνου στον ημιτελικό ρεβάνς, πρέπει να αποτελέσει «βιβλίο» προς διδασκαλία για κάθε νέο προπονητή (αλλά και για έμπειρους, καθώς ο Πέδρο Μαρτίνς με το «πλούσιο οπλοστάσιο», έμεινε να… κοιτάζει τις αστραπιαίες κινήσεις του Λουτσέσκου!). Η στρατηγική που βασίζεται σε αυτά που ΟΦΕΙΛΟΥΝ να κάνουν άπαντες ακολουθώντας με ευλάβεια το πλάνο και όχι στην ανάδειξη μιας ή δύο προσωπικοτήτων.
Στην προκειμένη περίπτωση Η προσωπικότητα είναι ο κόουτς. Τώρα που το ξανασκέφτομαι αν τον δούμε σε ρόλο ταχυδακτυλουργού να καταπίνει σπαθιά, πιθανότατα θα το θεωρήσουμε το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου